Γεννήθηκε στους Επιβάτες της Προποντίδας, σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, ενώ στη συνέχεια σπούδασε φιλολογία και πολιτικές επιστήμες στη Λειψία της Γερμανίας, με έξοδα του μεγαλεμπόρου Βαρώνου Σίνα.
Το 1868 δημοσίευσε μια σειρά άρθρων με τίτλο «Γενική ιστορία της Ελληνικής τραγωδίας» στο περιοδικό Επτάλοφος, ενώ στη συνέχεια εξέδωσε την εφημερίδα
Μεταρρύθμισις. Το 1878 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ύστερα από την εκδίωξή του από τις τουρκικές αρχές εξαιτίας ενός άρθρου του στη Μεταρρύθμισιν.
Στην Αθήνα συνεργάστηκε με τον Κλεάνθη Τριαντάφυλλο για την έκδοση του πολιτικοσατιρικού περιοδικού «Ραμπαγάς» και δύο χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό «Μη χάνεσαι».
Την 1η Νοεμβρίου 1883 μετέτρεψε το περιοδικό στην καθημερινή εφημερίδα «Ακρόπολις».
Ο Γαβριηλίδης, πνεύμα αδέσμευτο και μαχητικό, υπήρξε, κατά γενική ομολογία, ένας πρωτοπόρος του Τύπου και της δημόσιας γραφής, στεγάζοντας στην «Ακρόπολι» τα καλύτερα ονόματα της πνευματικής ζωής της εποχής του, όπως τον Α. Παπαδιαμάντη, τον Κ. Παλαμά, τον Κ. Ουράνη, τον Ζ. Παπαντωνίου, τον Μ. Μητσάκη, τον Στρ. Μυριβήλη, τον Ν. Καζαντζάκη και πολλούς άλλους, ενώ ήδη είχε φροντίσει για τον κατάλληλο τεχνικό εξοπλισμό της εφημερίδας, εισάγοντας πρώτος λινοτυπικές μηχανές και κυλινδρικό ταχυπιεστήριο, εμπλουτίζοντας την ύλη με καινοτόμους προσεγγίσεις, ανταποκρίσεις, ρουμπρίκες και στήλες.
Ήταν προσωπικός φίλος του Χαριλάου Τρικούπη, τον οποίο όμως από το 1890 και μετά πολέμησε μέσα από τις στήλες του. Την περίοδο εκείνη στήριξε τον Γεώργιο Α΄, τον οποίο ενθάρρυνε να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Από το 1909, δηλαδή μετά από το Κίνημα στο Γουδί, και μέχρι τον θάνατο του, ο Γαβριηλίδης υποστήριξε θερμά την πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου. Διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Κωστή Παλαμά, τον οποίο μάλιστα είχε παντρέψει. Επίσης, είχε εκδώσει το νεανικό περιοδικό «Νέα Γενεά».
Το τυπογραφείο της εφημερίδας του υπήρξε πολλές φορές στόχος αντιπάλων, όπως συνέβη και στα γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Ευαγγελικά: Ο Γαβριηλίδης, προοδευτικός και υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας, δεν δίστασε να ξεκινήσει σειρά άρθρων με μετάφραση των Ευαγγελίων στη δημοτική. Εξοργισμένοι υποστηρικτές της διατήρησης της γλώσσας των Ευαγγελίων αντέδρασαν, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να σταματήσει τη δημοσίευση και να ζητήσει συγγνώμη από τους φοιτητές, που πρώτοι είχαν αντιδράσει, αφού όμως ο όχλος είχε καταστρέψει τα γραφεία της εφημερίδας.
Απεβίωσε στις 12 Απριλίου του 1920 στην Αθήνα.
ΕΙΠΕ
“Ο δημοσιογράφος εις τας περιπτώσεις των εσωτερικών και εξωτερικών ειδήσεων, δέον να έχη δύο τινάς βάσεις, απο τας οποίας έχει καθήκον να εξορμά πάντοτε, σκεπτόμενος, γράφων, εκδηλούμενος. Αι βάσεις αύται είναι : Διαφώτισις και Διδαχή των αναγνωστών του. Εις τας δύο αυτάς λέξεις περιλαμβάνονται ευρύταται έννοιαι. Δηλαδή, όταν λέγωμεν Διαφώτισις πρέπει να εννοούμεν : Εξερεύνησις, ανεύρεσις, εξακρίβωσις και δημοσιότης της αληθείας. Οταν δε λέγωμεν Διδαχή πρέπει να εννοούμεν : Καθοδήγησιν, υπόδειξιν, βοήθειαν προς τους αναγνώστας μας, ίνα επι της ειδήσεως την οποίαν του δίδομεν κάμουν μόνοι των ηθικάς και ορθάς σκέψεις και καταλήξουν ασυναισθήτως εις ορθά και ηθικά συμπεράσματα”.
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙ΄ ΑΥΤΟΝ
Ο ποιητής Γεώργιος Στρατήγης του αφιέρωσε τους παρακάτω στίχους:
Πενήντα χρόνια κράτησες
σαν δόρυ τη γραφίδα
που όλοι δεν την αγόραζαν
της γης οι θησαυροί
κι απέθανες μόνο μ΄ αυτή
σαν ήρως στην ασπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου