~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.........................Διαδικτυακή περιοδική έκδοση για τα μέσα μαζικής επικοινωνίας * με ειδήσεις * άρθρα * υπεύθ. σύνταξης: Πάνος Σ. Αϊβαλής *
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

email:kepeme@gmail.com
_____________________________________________________________________________________________________________________

«O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…». Γκαίτε

~~~

...................."Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"

........................................................."Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει" Γιώργος Σεφέρης [1900-1971]

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Το «Συγκρότημα» και ο μύθος Λαμπράκη


Του ΒΙΚΤΩΡΑ ΝΕΤΑ *

Ο θάνατος ενός ιδιοκτήτη - εκδότη εφημερίδων, και μάλιστα του μεγέθους του Χρήστου Λαμπράκη, είναι ένα πολυσήμαντο γεγονός για έναν τόπο και όχι μόνο για την Ελλάδα.
Ο Τύπος είναι δύναμη και γι' αυτό άλλωστε χαρακτηρίστηκε «τέταρτη εξουσία». Πράγματι μπορεί να επηρεάζει την πολιτική εξουσία ή και να την ασκεί έμμεσα μέσω της διαπλοκής για να προωθήσει και να εξυπηρετήσει οικονομικά συμφέροντα. Μπορεί να το κάνει μόνο με την προϋπόθεση ότι και οι φορείς της πολιτικής εξουσίας αποδέχονται τη διαπλοκή και τη συναλλαγή. Δεν είναι πάντως η διαπλοκή ο κανόνας, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο ιδιοκτήτης μέσου μαζικής ενημέρωσης δεν έχει άλλες οικονομικές δραστηριότητες ή δεν συνδέεται με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Στη διαδρομή της νεοελληνικής ιστορίας ο ελληνικός Τύπος, ο διευθυνόμενος μάλιστα από δημοσιογράφους, έχει τεράστια θετική προσφορά. Δεν έλειψαν, βέβαια, και οι αρνητικές έως και ολέθριες επιδράσεις στην πολιτική ζωή του τόπου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι βίαιες επιθέσεις κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου από τις αντιβενιζελικές εφημερίδες της εποχής. Με τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη, που επί 52 χρόνια ήταν επικεφαλής του ισχυρότερου δημοσιογραφικού οργανισμού της χώρας, εύλογο ήταν να διερευνηθεί η πολύπλευρη δραστηριότητά του ως εκδότη, κοινωνικού παράγοντα και πνευματικού ανθρώπου. Από την περασμένη εβδομάδα ο Χρήστος Λαμπράκης παραδόθηκε στην αγκαλιά της Ιστορίας, η οποία θα τον κρίνει και θα αξιολογήσει το έργο του, προπαντός εκείνο που συνδέεται με τα πολιτικά γεγονότα των τελευταίων 52 χρόνων.

Για όσους τον γνώρισαν -είχα την τύχη να δουλέψω στο Συγκρότημα Λαμπράκη 15 χρόνια, από το 1965 ώς το 1979- ο Χρ. Λαμπράκης ήταν ένας άρχοντας στην όλη συμπεριφορά του, που χαρακτηριζόταν από μοναδική απλότητα στον τρόπο ζωής του. Ηταν, όμως, παράλληλα και ένας παίκτης στην πολιτική και πνευματική ζωή του τόπου. Δεν μπορούσε άλλωστε και να μην είναι, αφού ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει την παράδοση του πατέρα του, ιδρυτή του Συγκροτήματος, Δημητρίου Λαμπράκη, που ήταν ένας πραγματικός μύθος, ένας παίκτης σε όλα τα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα των πρώτων 50 χρόνων του περασμένου αιώνα. Μόλις 9 χρόνων, μαθητής ακόμη, πρόσφερε υπηρεσίες νοσοκόμου το 1897 στις επαναστατημένες κρητικές δυνάμεις. Οταν το 1906 τελείωσε το Γυμνάσιο αισθάνθηκε την ανάγκη να στρατευθεί στον Μακεδονικό Αγώνα. Αποκαλύφθηκε από τους Τούρκους και έμεινε φυλακισμένος επί δύο χρόνια στο Μοναστήρι. Το 1908 αναζήτησε την τύχη του στο Γιοχάνεσμπουργκ, αλλά το 1914 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου και άρχισε η δημοσιογραφική του σταδιοδρομία. Από απλός συντάκτης έγινε αρχισυντάκτης της βενιζελικής εφημερίδας «Πατρίς» του Σπ. Σίμου. Το 1922 εκδίδει «Το Ελεύθερον Βήμα», ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ελληνική δημοσιογραφία. Θα ακολουθήσει η έκδοση και άλλων εφημερίδων (Αθηναϊκά Νέα, Οικονομικός Ταχυδρόμος κτλ) και θα σχηματιστεί το Συγκρότημα Λαμπράκη, το οποίο παρέλαβε το 1957 ο γιος του Χρήστος Λαμπράκης, σε ηλικία 23 χρόνων.

Οταν το 1956 άρχισα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος στη Θεσσαλονίκη, υπήρχε ένα δέος για το Συγκρότημα Λαμπράκη μέσα στο επάγγελμα και διάχυτη ήταν η άποψη ότι «το Συγκρότημα κυβερνάει την Ελλάδα». Τον Μάρτιο του 1992 η συνάδελφος Ρένα Αγγουρίδου πήρε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον Λέοντα Καραπαναγιώτη (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΕΝΑ»), ο οποίος διηύθυνε επί πολλά χρόνια «Το Βήμα» και μετά «Τα Νέα», και του έθεσε το ερώτημα: «Υπάρχει γενικότερα στον ελληνικό χώρο η αίσθηση ότι το "Συγκρότημα" κυβερνάει την Ελλάδα». Απάντηση «Μακάρι» (ξεσπάει σε ένα αυθόρμητο τρανταχτό γέλιο). Ερώτ.: «Θα το έχετε, βέβαια, ακούσει κι εσείς». Απάντ.: «Πάρα πολλές φορές. Οχι, δεν είναι έτσι. Ο ρόλος της εφημερίδας, της λεγόμενης τέταρτης εξουσίας, έχει αλλάξει πάρα πολύ μέσα στην πάροδο των ετών. Σε παλαιότερες εποχές είχαμε να κάνουμε με κόμματα τα οποία σφράγιζε ένας άνθρωπος, που δεν είχαν δικό τους κομματικό μηχανισμό, ούτε οργανωμένη δική τους βάση. Αν εξαιρέσετε το Κ.Κ., που είναι μια ειδική περίπτωση, ήταν κόμματα παραγόντων, με την πελατεία τους, που όποια κι αν ήταν η πολιτική γραμμή τους, στην εσωτερική τους λειτουργία δεν ήσαν ούτε οργανωμένα ούτε δημοκρατικά. Αυτό είναι κάτι που άλλαξε μετά το '74, μετά το τέλος της δικτατορίας. Σήμερα στα περισσότερα κόμματα υπάρχει, όχι τόσο όσο και όπως θα έπρεπε να υπάρχει, μια εσωτερική ζωή (...) Οσο οργανώνονται τα κόμματα, περιορίζεται και ο ρόλος μιας εφημερίδας». Και ο αείμνηστος Λέων Καραπαναγιώτης κατέληγε στην απάντησή του: «Νομίζετε ότι αν το λεγόμενο "Συγκρότημα" κυβερνούσε την Ελλάδα θα είχαμε τη σημερινή κυβέρνηση; (σημ. κυβέρνηση Μητσοτάκη). Αμφιβάλλω!».

Εκανε ο Λέων Καραπαναγιώτης μια σωστή εκτίμηση της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας, χωρίς να αρνηθεί ότι άλλοτε ο Τύπος ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις. Το καθεστώς αυτό ανετράπη με την οργάνωση των κομμάτων. Είναι γνωστό, ωστόσο, ότι οι εκδότες Βλάχος της «Καθημερινής», Λαμπράκης του «Βήματος», Κύρου της «Εστίας» και Μπότσης της «Ακροπόλεως» υποστήριξαν και ανέβασαν στην εξουσία τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξ. Παπάγου. Ο δημοκρατικός κόσμος τιμώρησε το «Συγκρότημα» για τη στροφή του αυτή και την εγκατάλειψη του κεντρώου χώρου, με συνέπεια να πέσει δραστικά η κυκλοφορία των εφημερίδων του. Οταν ανέλαβε ο Χρήστος Λαμπράκης οι εφημερίδες του «Συγκροτήματος» άρχισαν τη στροφή προς τη δημοκρατική παράταξη, δηλαδή προς τον παραδοσιακό τους χώρο, όπου και θα παραμείνουν, παίζοντας, βέβαια, με παρεμβάσεις στο πολιτικό παιχνίδι. Καθοριστικές, όμως, ήταν και οι αντιδράσεις του αναγνωστικού κοινού σε πολλές περιπτώσεις, που έφτασε να κάψει το 1965 εφημερίδες, οι οποίες έδειξαν διάθεση να στηρίξουν την αποστασία και τις βασιλικές κυβερνήσεις.

Πολλά έχουν γραφεί και θα γραφούν περισσότερα για τον ρόλο του «Συγκροτήματος» στην πολιτική ζωή του τόπου. Πολλά δεν θα δουν το φως της δημοσιότητας, γιατί πολλά διευθυντικά στελέχη δεν μίλησαν πριν φύγουν από τη ζωή και δεν κατέθεσαν τη μαρτυρία τους στην Ιστορία. Οσοι ζουν, πάντως, οφείλουν να το πράξουν, να πουν και τα υπέρ και τα κατά. Ολοι, όμως, όσοι θήτευσαν στο «Συγκρότημα Λαμπράκη», έχουν αναγνωρίσει ότι ήταν μια μεγάλη, μάλλον η μεγαλύτερη, σχολή της ελληνικής δημοσιογραφίας, η οποία έδωσε λαμπρά ονόματα, που τίμησαν με το ήθος τους το τραχύ επάγγελμα. Το ερώτημα για το επάγγελμα είναι: Θα καλυφθεί το μεγάλο κενό που άφησε φεύγοντας ο Χρήστος Λαμπράκης;

vicnet@enet.gr
*εφημ. "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" 29.12.2009

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Έφυγε απο τη ζωή...ο «παραδοσιακός εκδότης»... Χρήστος Λαμπράκης


Ο "Μαέστρος" έφυγε....
Tου ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΠΑΣΗ




Ίσως η πιο πολυσυζητημένη προσωπικότητα στον χώρο του Τύπου και με επιρροές στα πολιτικά παιχνίδια, ο απρόσιτος, με μυθική σχεδόν φήμη για την παρασκηνιακή και πολιτική του επιρροή και ισχύ, Χρήστος Δ. Λαμπράκης, στα 75 του , ήταν ο μόνος «παραδοσιακός εκδότης» που είχε απομείνει, επικεφαλής ενός συγκροτήματος Τύπου που έρχεται από το 1922 αδιάλειπτα μέχρι τις ημέρες μας.
Πριν απο λίγο έφυγε απο τη ζωή...

Δεν έκανε οικογένεια και από τις 12 Αυγούστου του 1957 που πέθανε -σε ηλικία 70 χρονών- ο πατέρας του Δημήτρης, ζούσε με τη μητέρα του Έλζα (που έχει ξεπεράσει τα 100 χρόνια (!), ζωή να 'χει) στην Αναγνωστοπούλου, στο Κολωνάκι. Η ιστορία της ζωής του και του «συγκροτήματος» δείχνουν να είναι απόλυτα συνυφασμένες με την ίδια την ιστορία του τόπου μας. Με τα πάθη του, τις ίντριγκές του, τις καλές και κακές στιγμές.Ο «κολλητός» του, ο αψεγάδιαστος Λέων Καραπαναγιώτης, δεν είναι πια στη ζωή, και οι λίγες γενικά παρέες και φίλοι που είχε προέρχονταν κυρίως από τον χώρο των καθηγητών πανεπιστημίου και του πολιτισμού. Άλλωστε δεν έπινε ούτε κάπνιζε και γενικά δεν ήθελε να εκτίθεται. Ίσως το μόνο πάθος του να υπήρξαν τα ταξίδια (ενδεχομένως γι' αυτό και να δημιούργησε το Travel Plan) και η κλασική μουσική. Όπως σκέφτονται ορισμένοι που τον γνωρίζαν, εάν ήθελε να αφήσει μια παρακαταθήκη, μάλλον είναι με το Μέγαρο Μουσικής, ώστε να μνημονεύεται και ως «μαικήνας των γραμμάτων και των τεχνών» (άσχετα εάν είναι το μόνο «Ίδρυμα» που χρηματοδοτείται μεν από το κράτος και «χορηγούς» κάθε είδους, αλλά διοικείται και επενδύει με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια του προέδρου του).

Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν λογικό να επηρεαστεί καθοριστικά από την προσωπικότητα του πατέρα του. (Θυμόταν ότι την Κυριακή 11 Αυγούστου είχε έρθει ο πατέρας του από τον Πόρο -το αγαπημένο τους νησί μέχρι και σήμερα- με αδιαθεσία και την επομένη είχε κάποιο από τα πολλά δικαστήρια. Μετά πέρασε από τη Χρ. Λαδά, τον δρόμο στο κέντρο της Αθήνας που έγινε «συνώνυμος» του συγκροτήματος -εκεί ήταν και η έδρα του Κόμματος των Φιλελεύθερων- και μίλησε με τον τότε διευθυντή του «Βήματος», Γιώργο Συριώτη. Πήρε τον γιο του Χρήστο και πήγανε σπίτι. Μαζί με την Έλζα φάγανε ελαφρά και αποσύρθηκε για την καθημερινή ημίωρη ξεκούρασή του. Αμέσως ένιωσε δύσπνοια και μέχρι να έρθει ο προσωπικός του γιατρός είχε αφήσει την τελευταία πνοή του κρατώντας το χέρι της συζύγου του). Ένα χέρι που έκτοτε κρατούσε ο γιος του Χρήστος... Ίσως γιατί οι αδελφές του, Λένα Σαββίδου και Άννα Λαμπράκη, έκαναν τις δικές τους οικογένειες (και γιους) και δεν ανακατεύτηκαν στις εκδοτικές επιχειρήσεις, που τις πήρε ο Χρήστος, παρότι είχαν ποσοστά...

Για να κατανοήσουμε τον Χρ. Λαμπράκη θα πρέπει να δούμε «τι παρέλαβε». Το «στίγμα» του πατέρα του το έδωσε πολύ καλά ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στον επικήδειο κατά την εκφορά του από τη Μητρόπολη, με παρούσα την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου: «Υπήρξε δημιουργός. Διεμόρφωσε τον Τύπον ως όργανον της δημοσίας γνώμης. Διηύρυνε τα πλαίσια της ελληνικής εφημερίδος, την επλούτισε, την ανύψωσε».

Ο γιος του Χρήστος άρχισε να μπαίνει στην εφηβεία όταν η χώρα μας έβγαινε από την Κατοχή. Και τον έστειλε για σπουδές στο Λονδίνο και την Ελβετία (από εκείνη την περίοδο διετήρησε τις όποιες φιλίες του). Από 20 χρονών όμως άρχισε να δουλεύει στο «Βήμα». Όταν πήγε να εργαστεί, ο πατέρας του τον αντιμετώπιζε ως «μαθητευόμενο δημοσιογράφο» και αυτή ήταν η εντολή που είχε δώσει. Όπως διηγούνται, όταν εκείνη την εποχή στην Κόρινθο είχαν ξεσπάσει κάποιες μεγάλες απεργίες για τη σταφίδα, έστειλε τον γιο του να καλύψει το θέμα και πήρε τηλέφωνο τον εκεί ανταποκριτή Τάκη Ταρούση και του είπε: «Ο μικρός έρχεται σαν δημοσιογράφος που μαθαίνει, όχι σαν γιος μου...». Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή ο νεαρός Χρήστος βρέθηκε ανάμεσα σε «ιερά τέρατα» της δημοσιογραφίας, οι οποίοι -και με την εντολή του πατέρα του- δεν του έδιναν και ιδιαίτερη σημασία. Αυτά τα 3-4 χρόνια εκεί μέσα (μέχρι τον θάνατο του πατέρα του) θα πρέπει να ήταν «μαρτυρικά» και άκρως ενοχλητικά για τον νεαρό Χρήστο, αφού προσπαθούσε να «περάσει» κανένα μονόστηλο ακόμη και με τον κλητήρα του για κάποια πολιτιστική εκδήλωση (από τότε είχε την έφεση και την κλίση αυτή) και δεν έμπαινε... (ο πατέρας του ήθελε «να ψηθεί»...).

Αναγκάσθηκε λοιπόν, όντας στο περιθώριο του «μαγαζιού», να φτιάξει μια άλλη εφημερίδα, την «Ομάδα», και να γίνει για λίγο διευθυντής στον «Ταχυδρόμο». Από τότε μπήκε στο μυαλό του η ιδέα «πώς θα κυριαρχήσει στο μαγαζί του»! Ήταν η εποχή τότε 1955-56, που ο πατέρας του έπαιζε «σημαντικά πολιτικά παιχνίδια» με τον στρατάρχη Παπάγο, τον Γ. Παπανδρέου, τον Ν. Πλαστήρα και όλη την πολιτική ζωή της χώρας, με αποτέλεσμα οι εφημερίδες του να πηγαίνουν «κατά διαβόλου». Ειδικά όταν έκανε τη στροφή, υποστηρίζοντας τον στρατάρχη Παπάγο, στέλνοντας τον αρθρογράφο του Γεράσιμο Λύχνο στον «Συναγερμό» (και ανάγκασε μέχρι και τον Γεώργιο Παπανδρέου να εκλεγεί βουλευτής μαζί του!). Παράλληλα τους λόγους του Ν. Πλαστήρα τούς έγραφε ο Γ. Καρτάλης, επίσης βασικό στέλεχός του. Την ίδια στιγμή ετοίμαζε και μια δεύτερη «ομάδα» βουλευτών, με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, που μετά τον θάνατο του Παπάγου «πήγαν» στον Κ. Καραμανλή (ο οποίος χαρακτήρισε «εθνική απώλεια» τον θάνατό του) - ήθελε να ελέγχει και τη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση (ή να τις διαμορφώνει κατά το δοκούν, μια συνήθεια που φαίνεται έμεινε «χούι»)! Εκείνη την εποχή «απέναντί» του στον χώρο του Τύπου ήταν ο Γ. Βλάχος («Καθημερινή») και ο Κύρος Κύρου («Εστία»). Τότε εμφανίσθηκε ο Πάνος Κόκκας με την «Ελευθερία», που εξέφραζε την τότε «Αριστερά» (ΕΠΕΚ, ΕΚ κ.λπ.) και του πήρε σχεδόν όλους τους αναγνώστες. Έπειτα από όλα αυτά, τα «ΝΕΑ» πήγαιναν για κλείσιμο... Τότε ένας «υλατζής» πήγε και βρήκε τον Δ. Λαμπράκη και του είπε: «Αφού θα την κλείσετε που θα την κλείσετε την εφημερίδα, αφήστε με να την αναλάβω για μία βδομάδα κι αν αποτύχω κλείστε την... τι θα χάσετε;». Ήταν ο Κ. Νίτσος. Ο οποίος καθιέρωσε στην πρώτη σελίδα το «χρονογράφημα» με τον Δ. Ψαθά, το «ιστορικό μυθιστόρημα» με τον Γ. Ρούσσο και από τη «μέση και κάτω» τη διεθνοπολιτική ανάλυση με τον Χ. Καβαφάκη και πολλά άλλα, με αποτέλεσμα τα «ΝΕΑ» να... σαρώνουν (πήγαν 453.000 φύλλα σε όλη την Ελλάδα αίφνης...) - τότε καθιέρωσε και τις «Μικρές Αγγελίες» που με 50-60 σελίδες είχαν γίνει απαραίτητες. Με αποτέλεσμα ο Δ. Λαμπράκης να δώσει εντολή στο ανθοπωλείο του Βιντζηλαίου (στην οδό Κοραή) να στέλνουν κάθε μέρα στο γραφείο του Νίτσου τόσα τριαντάφυλλα όσα και το δελτίο κυκλοφορίας της εφημερίδας... Όλη η Χρ. Λαδά ήταν γεμάτη... τριαντάφυλλα!

Πατέρας και γιος, άνθρωποι σεμνοί και δημιουργικοί, που δεν τους άρεσε καθόλου η δημοσιότητα, έφτιαξαν ένα «μαγαζί» που το σήμα κατατεθέν του ήταν «η αλληλεγγύη». Δεν υπήρχε περίπτωση να πληροφορηθούν ότι κάποιος είχε ανάγκη και να μην του καλύψουν όλα τα έξοδα για οτιδήποτε χρειαζόταν. Στηρίζονταν απόλυτα στους ανθρώπους με τους οποίους δούλευαν και τους εμπιστεύονταν. Και ειδικά ο πατέρας του αναδείκνυε όλα τα στελέχη του μέσα από «το συγκρότημα». Ο Χρήστος Λαμπράκης είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ήταν να γίνει κάποια απεργία της ΕΣΗΕΑ έλεγε: «Είμαστε δημοσιογράφοι, άρα είμαστε με το σωματείο μας...». Δεν ένιωθε τον εαυτό του... αφεντικό (ίσως γιατί τον εκπαίδευσε ο πατέρας του καλά...).

Αυτό που ήθελαν πατέρας και γιος, όπως λένε, ήταν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους υπέρ των δημοκρατικών αρχών, πάντοτε υπέρ της ελευθερίας και υπέρ εκείνων που την υπερασπίζονταν και αγωνίζονταν γι' αυτήν. Όταν στην Κατοχή ο Χρήστος πήγαινε στο δημοτικό σχολείο, ο πατέρας του παρότρυνε και βοήθησε πρόσωπα κύρους να λάβουν ενεργό μέρος στην Αντίσταση - μεταξύ άλλων τον καθηγητή Αγγελόπουλο, τους βουλευτές Ασκούτση, Χατζήμπεη κ.ά. Ο στρατηγός Σαράφης μάλιστα τον συμβουλεύθηκε προτού ανεβεί στο βουνό... Κι όταν αργότερα είχε οικονομικά προβλήματα, ο Μποδοσάκης τού έδινε τις «χρυσές λίρες» για να στηρίξει τα έντυπά του (αυτό έγινε τελευταία γνωστό από μια αυτοβιογραφία του Μποδοσάκη). Και οι δύο τους εργασιομανείς, ήθελαν να ανοίγουν δρόμους και είχαν απαίτηση από τους δημοσιογράφους και τους συνεργάτες των εφημερίδων τους να είναι πολιτικά έντιμοι, επαγγελματικά άριστοι και ηθικά άμεμπτοι (στον δρόμο βέβαια όλα αυτά άλλαξαν δραματικά...).

Με κρητική καταγωγή (από τον Βάμο στα Χανιά), ο πατέρας του πολέμησε για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και μάλιστα -δάσκαλος τότε- τον συνέλαβαν με προδοσία οι Τούρκοι και τον φυλάκισαν στο Μοναστήρι (σημερινή πόλη των Σκοπίων). Δραπέτευσε και πολέμησε το 1912-3, μετά πήγε στη Ν. Αφρική για εμπόριο, αλλά όταν γύρισε στην Ελλάδα και αποκάλυψε το «έγγραφο Ρούπελ» στη βενιζελική εφημερίδα «Πατρίς» μπήκε για τα καλά στον χώρο του Τύπου, αφού εξαιτίας του (αντιβασιλικού) εγγράφου αυτού έκλεισε η εφημερίδα και ο ίδιος φυλακίσθηκε. Απελευθερώνεται με το κίνημα των Πλαστήρα - Βενιζέλου που ακολούθησε και λίγο αργότερα ανέλαβε διευθυντής της «Πατρίδος» που επανεκδόθηκε. Λίγο μετά, με εντολή του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον Φεβρουάριο του 1922, εκδίδεται το «Ελεύθερον Βήμα» (που εξελίχθηκε στο «Βήμα»).

Το «συγκρότημα» πάντα έπαιζε ρόλο στις πολιτικές υποθέσεις της χώρας (το 1965 με την «αποστασία» ο κόσμος πολιόρκησε τα γραφεία της Χρ. Λαδά και έκαιγε τις εφημερίδες του γιατί τον θεώρησε υποκινητή... Άλλωστε η επιστολή προς τον βασιλιά που υπέγραψε μαζί με τον Παπαγεωργίου της «Αθηναϊκής» και τον Βελλίδη της «Μακεδονίας» φαίνεται ότι υπάρχει, όπως αποκάλυψε ο Π. Παρασκευόπουλος στο βιβλίο του για τη βιογραφία του Γεώργιου Παπανδρέου...). Ο Χρ. Λαμπράκης όταν ανέλαβε τα ηνία του «μαγαζιού» έδειχνε... φοβισμένος. Δεν είχε επαφή με τον κόσμο, πήγαινε σχεδόν... τρέχοντας στο γραφείο του, αν και πάντα ήταν ευγενικός με όλους. Όμως ο Κ. Νίτσος και όλοι οι υπόλοιποι τον έβλεπαν σαν τον «μικρό» και ήταν φανερό ότι δεν ήλεγχε σχεδόν τίποτα. Μια φράση μάλιστα του Κ. Νίτσου, που του είχε πει ότι «μπορείς να βάζεις ό,τι θέλεις εάν γίνεις διευθυντής της εφημερίδας...», δεν του τη συγχώρεσε και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον διώξει. Τελικά το κατάφερε λίγο πριν από την πτώση της δικτατορίας. Έφερε στο «Βήμα» (που ήταν η δύναμη και το κύρος για το συγκρότημα, σε αντίθεση με τα «ΝΕΑ», όπως τα έφτιαξε ο Νίτσος, που ήταν ο... κουμπαράς) τον Α. Δημάκο (φίλος του επίσης από το Λονδίνο) και βέβαια τον Λ. Καραπαναγιώτη. Όταν επιχείρησε να πάρει με μεταγραφή από το «Έθνος» τον Γ. Καψή ξεσηκώθηκαν όλοι και με «εκατό υπογραφές» όλων των συντακτών δεν το κατάφερε (έγινε αργότερα βέβαια...). Ακολούθησε η περίοδος που για ένα εξάμηνο έγινε ο ίδιος διευθυντής στα «ΝΕΑ». Ήταν η μόνη περίοδος που υπήρξε προσιτός στους συντάκτες, αφού έπαιρνε μέρος κάθε μέρα στη σύσκεψη και αλληλογνωρίστηκαν! Ήταν όμως ένα διάλειμμα... Γιατί έκτοτε και ειδικά μετά την είσοδο του ΔΟΛ στο χρηματιστήριο -μια εξέλιξη που δεν ήθελε καθόλου ο ίδιος- απομονώθηκε, έγινε «αόρατος» και διοικούσε μόνο μέσω των διευθυντών του. Ειδικά όταν ξεκαθάρισε τα «κληρονομικά» με τις αδελφές του και στην ουσία παραχώρησε τη διοίκηση στον 64χρονο σήμερα Στ. Ψυχάρη (με τον οποίο είναι κουμπάροι, αφού του βάφτισε τον γιο). Και έγινε ο αντ' αυτού, ο εξ απορρήτων, αναγνωρίζοντας τις ικανότητές του σ' όλες τις εποχές και μ' όλες τις καταστάσεις. Ο Στ. Ψυχάρης ως γνωστόν (με καταγωγή από τη Μεσσηνία) είναι ανιψιός του Κ. Λουλέ, βουλευτή και ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ και ξεκίνησε από τη «Δημοκρατική Αλλαγή», τον «Ελεύθερο Τύπο» και το προδικτατορικό «Έθνος» (στο συγκρότημα Λαμπράκη πέρασε το 1968. Είχε διευθυντή τον Γεώργιο Ρούσσο στον «Ταχυδρόμο», στο «Βήμα» τον Ανδρέα Δημάδη και λίγο αργότερα τον Λέοντα Καραπαναγιώτη, τον οποίο και διαδέχτηκε το 1983).
Ο Χρ. Λαμπράκης επίσης ποτέ δεν συμπάθησε τον Ανδρέα Παπανδρέου, ίσως διότι δεν ήταν ελεγχόμενος. Αλλά και ο Ανδρέας δεν τον πήγαινε γιατί, όπως λένε, δεν ξεχνούσε μια φράση του, πολύ σκληρή για κείνον και όσα χρόνια ήταν πρωθυπουργός ήταν σε αναγκαστική «σχέση συνύπαρξης και αντιπάθειας» - άλλωστε ο Ανδρέας προσπάθησε να φτιάξει το δικό του «συγκρότημα» σχεδόν αμέσως μετά το 1982 με τον Πώποτα και μετά με τον Κοσκωτά και το... πλήρωσε με... Ειδικό Δικαστήριο ως γνωστόν. Αντίθετα με τον Κ. Σημίτη λέγεται ότι «βρήκε τον άνθρωπό του» (άλλωστε κατοικούσε απέναντι του στο Κολωνάκι).

Ο ίδιος ο Χρ. Λαμπράκης σπάνια έγραφε, αλλά όποτε το αποφάσιζε σηματοδοτούσε τις μεγάλες πολιτικές αλλαγές, αν και πολλά κύρια άρθρα παρέμβασης που έχουν την υπογραφή «Το Βήμα» λέγεται ότι ήταν δικά του. Συνήθως έβαζε να γράφει ο Μάριος Πλωρίτης -που ήταν επίσης έμπιστός του- όταν ήθελε για κάποιο θέμα (αργότερα τον ρόλο αυτό ανέλαβε ο Στ. Ψυχάρης). Μερικές φορές έγραφε και στη «Σίβυλλα» το κομμάτι με τη φωτογραφία....

Με τον Γ. Καψή (και γκάφες όπως το... «νερουλιστάν» - το νερό του Καματερού), με πολλές μεταγραφές και αποχωρήσεις, μετά με τον αξέχαστο Λυκούργο Κομίνη, τα «ΝΕΑ», παρότι παραμένουν στην πρώτη θέση κυκλοφορίας, έχασαν μεγάλο μέρος του αναγνωστικού τους κοινού και δείχνουν «σκιά» του παρελθόντος. Έγινε μια τελευταία προσπάθεια με τον Λ. Καραπαναγιώτη μέχρι τον θάνατο του, αλλά φαίνεται ότι ήδη ο Χρ. Λαμπράκης είχε αποφασίσει να αποσυρθεί... Και η ιστορική Χρ. Λαδά εγκαταλείφθηκε για τη... Μιχαλακοπούλου, με πιο εμφανές αποτέλεσμα, όπως λένε, να... ξεκοπεί εντελώς από το αναγνωστικό της κοινό (στη Χρ. Λαδά πήγαινε όποιος ήθελε, ενώ στη Μιχαλακοπούλου μόνο κατόπιν... προσκλήσεως και ειδικής άδειας, ενώ όλες οι κινήσεις καταγράφονται από... κάμερες - διηγούνται ένα περιστατικό όπου δεν άφηναν τον Μ. Έβερτ να ανέβει στον Χρ. Λαμπράκη γιατί δεν είχε... άδεια και κατέβηκε ο ίδιος στον δρόμο για να τον παραλάβει!). Τα τελευταία δέκα χρόνια είχε ταλαιπωρηθεί και από σοβαρά προβλήματα υγείας που φαίνεται ότι κάπως τον είχαν... φοβίσει - οι δημόσιες εμφανίσεις του είχαν να κάνουν κυρίως με το Μέγαρο Μουσικής και τον πολιτισμό. Όπως και να το πούμε, ο Χρ. Λαμπράκης είναι ένας «μύθος». Ο τελευταίος παραδοσιακός εκδότης και η Ιστορία έχει πλούσιο υλικό για να ασχοληθεί μαζί του... Από πολλούς, όχι μόνο του δημοσιογραφικού και εκδοτικού χώρου, χαρακτηρίζεται «στρατάρχης του Τύπου», που ήξέρε άριστα να παίζει τα παιχνίδια. Και αυτό φαίνεται είναι κληρονομική ρίζα. Μην ξεχνάμε ότι το «Βήμα» και τα «Νέα» δεν διέκοψαν την έκδοσή τους επί γερμανικής κατοχής και μάλιστα τότε οι τίτλοι τους ήταν «Ελεύθερο Βήμα» και «Αθηναϊκά Νέα» και μετά την Απελευθέρωση, επειδή απαγορεύθηκε η έκδοση εφημερίδων που κυκλοφορούσαν την Κατοχή, εκδόθηκαν ως... νέες εφημερίδες, κόβοντας τα επίθετα «Ελεύθερο» και «Αθηναϊκά», μένοντας ως «Βήμα» και «Νέα».

Και επί χούντας, αντίθετα με την «Καθημερινή» της Ελένης Βλάχου και την «Ελευθερία» του Πάνου Κόκκα, συνέχισαν κανονικά να εκδίδονται.

Άλλωστε η φράση «ο Λαμπράκης ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις» ήταν και χθες και σήμερα κοινό μυστικό στο στόμα όλου του λαού...
Και φυσικά δύσκολα του αρνούνταν ό,τι ζητούσε, όπως και δύσκολα κανείς αγνοεί το «Συγκρότημα»... Και παρά τα σκαμπανεβάσματα παρέμειναν έγκυρες εφημερίδες που επηρεάζουν όχι τόσο την κοινή γνώμη, αλλά τους πολιτικούς και όλες τις εξουσίες...

* Διαβάστε περισσότερα:

http://www.i-reportergr.com/2009/12/blog-post_8113.html#ixzz0aL4kE9dO

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Κερδοσκοπία αντί ενημέρωσης


Συχνά δημιουργούνται παρεξηγήσεις σχετικά με την ειδησεογραφία, την ενημέρωση και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από τα διάφορα Μέσα Ενημέρωσης.
Αλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για ενδο-δημοσιογραφικές κόντρες και άλλοι για «πόλεμο» μεταξύ διαφορετικών ΜΜΕ που επιχειρούν να αποδείξουν την αξιοπιστία τους, την εγκυρότητά τους ώστε να επικρατήσουν. Εφημερίδες και ραδιόφωνα εναντίον τηλεόρασης, τηλεόραση εναντίον νέων μέσων επικοινωνίας και πάει λέγοντας.

Τα τελευταία χρόνια το πραγματικό πρόβλημα εστιάζεται στην κρίση που περνά η ίδια η δημοσιογραφία και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται.
Κι αυτό μέσα σε ένα ιδιόμορφο πολιτικό-οικονομικό σύστημα που έχει στηθεί γύρω ή και μέσα στα μίντια με κυρίαρχο ρόλο στη διαφημιστική-εμπορική δομή τους. Αυτό εντοπίστηκε και σε εφημερίδες και ραδιόφωνα αλλά σύντομα και με ξεκάθαρο τρόπο φάνηκε στα μέσα της δεκαετίας του '90 στους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, διογκώθηκε από το 2002 και μετά, ενώ τώρα πλέον, με την οικονομική κρίση, έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.

Τα κανάλια πέρασαν σε δελτία απόψεων κάνοντας λόγο για δημιουργία δήθεν «πολιτικού καφενείου», περιέκοψαν τη λεγόμενη ερευνητική ειδησεογραφία αλλά και σε μεγάλο βαθμό το ρεπορτάζ. Αντ' αυτού χρησιμοποιούν τις λεγόμενες επίσημες (πολιτικές, οικονομικές κ.ά.) πηγές και επιδίδονται σε διατύπωση σχολίων, δήθεν αναλύσεων και συνεντεύξεων. Ορισμένες φορές μάλιστα νομίζεις ότι από τα δελτία ειδήσεων το μόνο που λείπει είναι... ο ανιματέρ!

Αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά στο τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο σε κανάλια, αλλά και σε ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά θα καταλάβει ότι τα μέσα ενημέρωσης υπερσυγκεντρώνονται σε χέρια λίγων ισχυρών. Ολοένα και περισσότερο το περιεχόμενο ομογενοποιείται. Η εικόνα κυριαρχεί της ουσίας. Σημαντικά θέματα αντιμετωπίζονται με... ψυχαγωγικό τρόπο. Οι διαφορές μεταξύ συντακτικού και διαφημιστικού τομέα είναι πλέον συγκεχυμένες. Και σε μεγάλο ποσοστό η ενημέρωση αντικαθίσταται από τη λεγόμενη ενημερω-διασκέδαση (infotainment), που θεωρείται πιο φιλική προς τη διαφήμιση. Η δημοσιογραφία (κυρίως στη μικρή οθόνη) ασκείται με τρόπο που ουσιαστικά δικαιολογεί τον εαυτό της στην κοινωνία, με το κύρος τής δήθεν αυθεντίας και με τον πολίτη να αντιμετωπίζεται απλά ως τηλεθεατής, ακροατής, παρατηρητής.

Πολλοί θεωρούν ότι η εξάπλωση του Διαδικτύου θα άλλαζε τα δεδομένα αναβαθμίζοντας εκ νέου τις πραγματικές αξίες της δημοσιογραφίας. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι βλέπουν νέες ευκαιρίες σε μια τεράστια αγορά, για μεγαλύτερα κέρδη και μικρότερα κόστη. Επειδή συνήθως οι εξελίξεις σχεδόν σε όλους τους τομείς έρχονται στην Ελλάδα με χρονοκαθυστέρηση ορισμένων ετών, καλό είναι στην εποχή του Διαδικτύου να ρίχνουμε μια ματιά στο τι έχει συμβεί εκτός των τειχών. Ερευνες που πραγματοποιήθηκαν μετά το 2000, κυρίως στην Αμερική, δείχνουν ότι η εξάπλωση του Ιντερνετ δεν μείωσε το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνική προσφορά και την αναζήτηση κέρδους. Αντίθετα, το πρόβλημα έγινε πιο συγκεκριμένο και περισσότερο οξύ.

Και στα νέα μέσα εντοπίζεται τάση υπερσυγκέντρωσης, καθώς ανεξάρτητες διαδικτυακές φωνές, αξιόπιστες ειδησεογραφικές πηγές «καταβροχθίζονται» συστηματικά από πολυεθνικές. Στη λεγόμενη «ψηφιακή αρένα» οι διαφημιστές φαίνεται να έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη για να καθορίσουν την κατεύθυνση της δημοσιογραφίας προσεχώς. Το ίδιο παρατηρείται και με την παραγωγή η οποία ενοποιείται, ενώ το περιεχόμενο ομογενοποιείται σε υψηλά πλέον ποσοστά. Ο δημοσιογράφος περιορίζεται σε «πολυ-παραγωγό» που, αντί να διερευνά γεγονότα, γνωρίζει απλά να «συσκευάζει» σε διαφορετικά «πακέτα» κυρίως «προκατασκευασμένο προϊόν».
Ο πλουραλισμός, η ποικιλομορφία, η επαρκής εκπροσώπηση του πολίτη και η ευθύνη απέναντί του αντιμετωπίζονται ως... πολυτέλειες και υπερκαλύπτονται από ουσιαστικά διαφημιστικές καμπάνιες κι ακόμα περισσότερη ψυχαγωγία στην ενημέρωση. Η υπόσχεση μάλιστα για δωρεάν ενημέρωση αποδεικνύεται ψεύτικη.

Καλή δημοσιογραφία υπάρχει, αλλά χρειάζεται κόπο και ψάξιμο για να την εντοπίσεις. *

*από την εφημ. Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Από τον ΣΩΤΗΡΗ ΜΑΝΙΑΤΗ
soma@enet.gr

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Κυκλοφόρησε το νεό φύλλο της εφημ. "Αρκαδικό Βήμα"

Από το 1988 κοντά στους Αρκάδες σ' όλο τον κόσμο



περισσότερα δείτε και στο:
Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη

Εφημερίδα "Ελληνική Πολιτεία"

Εφημερίδα "Ελληνική Πολιτεία"

Ελληνική Πολιτεία

Το Διάταγμα για τον τρόπο εκλογής πληρεξουσίων, που θα συγκροτούσαν την Δ’ Εθνική Συνέλευση, τυπώθηκε από το τυπογραφείο του Ναυπλίου στις 4/3/1829.

«Γενική Εφημερίς της Ελλάδος»

«Γενική Εφημερίς της Ελλάδος»
http://www.et.gr/et/istorik-anadrom/fek_images2/efhmeris_genikh.jpg/view

«Γενική Εφημερίς της Ελλάδος»

Η «Γενική Εφημερίς της Ελλάδος» υπήρξε η πιο οργανωμένη και μακρόβια εφημερίδα της περιόδου του Αγώνα. Εκδόθηκε για επτά χρόνια (από το 1825 έως το 1832) και κυκλοφόρησαν 597 φύλλα (2.762 σελίδες).

Μουσείο Εφημερίδας 'Η Θεσσαλία'

Μουσείο Εφημερίδας 'Η Θεσσαλία'
Το Mουσείο λειτουργεί από το 1997 στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας http://www.diki.gr/museum/EL/city/chronos.asp?year=1898

Εφημερίδα 'Θεσσαλία'



Η εφημερίδα Θεσσαλία κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου 1898, την ημέρα ακριβώς της αποχώρησης από την πόλη των τουρκικών στρατευμάτων. Έκτοτε κυκλοφορεί αδιάλειπτα και είναι η μακροβιότερη επαρχιακή εφημερίδα. Αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες εφημερίδες της ελληνικής περιφέρειας, με πολλούς ανταποκριτές και συνεργάτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και με μεγάλη κυκλοφορία.
Το 1914 την έκδοση και διεύθυνση της Θεσσαλίας ανέλαβε ο δημοσιογράφος Τάκης Οικονομάκης, δημοτικιστής και πρωτεργάτης του εργατικού κινήματος, ο οποίος έδωσε στην εφημερίδα φιλελεύθερο προσανατολισμό. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η Θεσσαλία στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, καθώς με τα καυστικά άρθρα της εναντίον των Γερμανών εμψύχωνε την τοπική κοινωνία και εξόργιζε τις γερμανικές αρχές. Η στάση αυτή οδήγησε στην απόπειρα σύλληψης του Οικονομάκη το 1944, ο οποίος ωστόσο πέθανε από καρδιακή προσβολή, προτού πέσει στα χέρια των κατοχικών αρχών. Μετά το θάνατο του Οικονομάκη και στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου η εφημερίδα ακολούθησε ένα δεξιό προσανατολισμό, γεγονός που οδήγησε σε μεγάλη πτώση της κυκλοφορίας της. Την περίοδο 1953-1965, οι συντάκτες της ανέλαβαν την έκδοση και τη διαχείρισή της με αποτέλεσμα να αποκαταστήσουν και πάλι την κυκλοφορία της. Το 1990 την εφημερίδα αγόρασε ο βιομήχανος Κ. Λούλης, ο οποίος την πούλησε το 1996 σε όμιλο επιχειρηματιών.
"Βόλος, ένας αιώνας. Από την ένταξη στο ελληνικό κράτος (1881) έως τους σεισμούς (1955)", Εκδόσεις Βόλος, Βόλος 1999.
Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι..

Μουσείο Εφημερίδας 'Η Θεσσαλία'Το Μουσείο λειτουργεί από το 1997 στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας (Α' Βιομηχανική Περιοχή Βόλου). Δεσπόζουσα θέση στο χώρο του κατέχουν οι μηχανές που εξασφάλιζαν την παραγωγή της εφημερίδας από το 1898 έως το 1990.

Φύλλο της εφημερίδας Θεσσαλία, 1940.
Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου

Φύλλο της εφημερίδας Θεσσαλία, 1902.

Φύλλο της εφημερίδας Θεσσαλία, 1902.

η αρχαιότερη εφημερίδα

Εφημερίδες - Ραδιόφωνα κ.ά.

Εφημερίδες Athens News Η έκδοση στο Internet των Athens News. Η μοναδική ημερήσια ελληνική εφημερίδα που εκδίδεται στα Αγγλικά. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Ημερήσια νέα, άρθρα και αγγελίες από την Καθημερινή, μια αθηναϊκή ημερήσια εφημερίδα. TO BHMA OnLine Έκδοση στο Internet άλλης μιας αθηναϊκής εφημερίδας. E on-line (Ελευθεροτυπία) Η πρώτη ελληνική εφημερίδα στο Internet. ΤΑ ΝΕΑ Έκδοση στο Internet μιας από τις δημοφιλέστερες ελληνικές εφημερίδες. EXPRESS Η πρώτη ελληνική οικονομική εφημερίδα στο Internet. ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Άλλη μια οικονομική και επιχειρηματική εφημερίδα στο Internet. Στο αρχείο της ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗΣ μπορεί να βρεθεί ένα πλήθος οικονομικών και επιχειρηματικών πληροφοριών. New Europe Η "New Europe" είναι μια διεθνής οικονομική εφημερίδα με ειδήσεις από χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Περιλαμβάνει profiles πολλών ανερχόμενων αγορών και πληροφορίες σχετικά με το "New Europe Network." Νέοι Αγώνες Η έκδοση στο Internet μιας εφημερίδας των Ιωαννίνων. Παρέχει τοπικά νέα, αθλητικά, αγγελίες και τοπικές πληροφορίες. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Η ηλεκτρονική έκδοση της γνωστής πρωινής εφημερίδας. Υπηρεσίες Τύπου Συλλογή ημερήσιων νέων από το HRI Τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και την Κύπρο. Τα νέα παρέχονται από διάφορες υπηρεσίες τύπου. Παρέχεται από το Hellenic Resources Institute. Στις πηγές περιλαμβάνονται: COSMOS, Λόγος(Κύπρος), Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων Καθημερινά Ελληνικά νέα που παρέχονται από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων το Μακεδονικό Πρακτoρείο Ειδήσεων παρέχει πολιτικές, πολιτισμικές και οικονομικές ειδήσεις και πληροφορίες για γεγονότα στην Ελλάδα καθώς και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σε θέματα των Βαλκανίων, της Ανατολικής Ευρώπης και της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας. ΑΝΤΙ Η έκδοση στο Internet ενός γνωστού ελληνικού πολιτικού περιοδικού. Παρέχονται και Αγγλικές στήλες. FLASH 9.61 Ένας αθηναϊκός ραδιοφωνικός σταθμός, παρουσιάζει το "studio" του στο Internet. Ειδήσεις, πληροφορίες για το σταθμό και σχόλια από το προσωπικό του. Ράδιο Παλαμά Συνδεθείτε με τη Λάρισσα και ακούστε ελληνική μουσική και ειδήσεις. Μετάδοση με RealAudio από το Ράδιο Παλαμά, ένα ραδιοφωνικό σταθμό από τη Λάρισα. ΣΚΑΙ On Line Τα τελευταία νέα, ανανεώνονται ανά ώρα. Παρέχεται από το ΣΚΑΙ και τον Webads.

EΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
www.magikokouti.gr
www.kepeme.blogspot.com
http://www.yfos-magazine.gr
http://www.lexima.gr/lxm/read-863.html
http://www.in.gr
http://www.estiabookstore.gr/estia/HestiaBookStore_Main.asp
http://www.avgi.gr/nea-avgi/main_page.asp
http://lousios.blogspot.com
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Yfos/Yfos.html
http://find.in.gr/index.php?q=περιοδικο%20ΥΦΟΣ&u=www.philology.gr/magazines/yfos.html
http://find.in.gr/index.php?q=περιοδικο%20ΥΦΟΣ&u=www.in.gr/books/yfos/
http://arkadikovima.blogspot.com
http://arkadiko.blogspot.com
http://aivalis.blogspot.com

Αρχειοθήκη ιστολογίου