~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.........................Διαδικτυακή περιοδική έκδοση για τα μέσα μαζικής επικοινωνίας * με ειδήσεις * άρθρα * υπεύθ. σύνταξης: Πάνος Σ. Αϊβαλής *
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

email:kepeme@gmail.com
_____________________________________________________________________________________________________________________

«O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…». Γκαίτε

~~~

...................."Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"

........................................................."Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει" Γιώργος Σεφέρης [1900-1971]

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Είναι δυνατή η δημοκρατία χωρίς δημοκρατική τηλεόραση;

 από τον Στέλιο  Ελληνιάδη*

Είναι δυνατή η δημοκρατία χωρίς δημοκρατική τηλεόραση;
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ
Δημοσίευση: Φύλλο 263 – 16/5/2015

Η τηλεόραση είναι το βαρύ πυροβολικό της ολιγαρχίας και ο μεγάλος εχθρός του πολιτισμού. Ειδικά στην Ελλάδα, με καπιταλιστές κρατικοδίαιτους και πολιτικούς άξεστους και χυδαίους, η τηλεόραση έγινε, χωρίς να τηρούνται τα προσχήματα, το βασικό μέσο για την παραπλάνηση, την τρομοκρατία και την πολιτισμική απαλλοτρίωση της κοινωνίας. Η εξουσία δια μέσου της τηλεόρασης εξοικείωσε τους πολίτες με το ψέμα, τους εξάρτησε από την κατανάλωση, τους έκανε παθητικούς αποδέκτες των βλαβερών μηνυμάτων, τους αποσύνδεσε από τις συλλογικότητες και τους συνήθισε στη φτήνια. Οι καναπέδες και η μικρή οθόνη αντικατέστησαν έναν ολόκληρο τρόπο ζωής. Οι φιλίες εξασθένησαν, οι κινηματογράφοι έκλεισαν, η ενημέρωση είναι επιλεκτική και κατευθυνόμενη, οι ελεύθερες ώρες ξοδεύονται με σωματική και πνευματική ακινησία, τα βιβλία μένουν αδιάβαστα στο ράφι, ο πολίτης παρακολουθεί αμέτοχος ό,τι συμβαίνει. Δεν φτιάχνει τίποτα ο ίδιος, δεν χρειάζεται καν να σκέφτεται δημιουργικά, καταναλώνει μόνο το έτοιμο προϊόν. Ακόμα και η διασκέδασή του δεν προϋποθέτει την ενεργητική συμμετοχή του. Δεν είναι ανάγκη να πάει στο γήπεδο, στο θέατρο ή στην ταβέρνα, ούτε καν να μιλήσει ή να τραγουδήσει. Όλα τα κάνει η τηλεόραση γι’ αυτόν. Ακόμα και να γελάσει δεν χρειάζεται, αφού σε πολλές κωμικές σειρές υπάρχει γέλιο κονσέρβα!
Αυτός ο τύπος ελέγχου του πολίτη διαμορφώθηκε συστηματικά στην Αμερική, εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και κατέκλυσε τον κόσμο όλο. Χωρίς την τηλεόραση, οι εξουσίες θα είχαν μεγαλύτερες αντιδράσεις στις οικονομικές τους πολιτικές και πολύ πιο δύσκολα θα αποσπούσαν τη συναίνεση του κόσμου στις πολεμικές τους επιδρομές. Σήμερα, πλέον, οι περισσότεροι πολιτικοί εκλέγονται είτε επειδή επιλέγονται από την εξουσία που τους προβάλλει προνομιακά από την τηλεόραση είτε επειδή προβάλλονται υπερβολικά από την τηλεόραση με τεράστια ποσά που προέρχονται από τις χορηγίες των πλουσίων και ισχυρών. Μ’ αυτές τις μεθόδους, οι πολιτικοί εξαρτιούνται όλο και περισσότερο απ’ αυτούς που ελέγχουν τη μετάδοση των μηνυμάτων και την προβολή των προσώπων από την τηλεόραση. Και δεν είναι μόνο ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, η Λιάνα Κανέλλη και ο Σταύρος Θεοδωράκης που είναι κατ’ εξοχήν γεννήματα της τηλεόρασης. Κατά κόρον προβάλλονται από τα κανάλια πολιτικοί απ’ όλο το πολιτικό φάσμα. Αυτή η προνομιακή μεταχείριση δεν σημαίνει εξαγορά όλων ανεξαιρέτως, αλλά αναπόφευκτα δημιουργεί εξαρτήσεις και δεσμούς σε πολλούς, αφού η αναγνωρισιμότητα μέσω τηλεόρασης είναι αυτή που εξασφαλίζει την εκλογή ενός μεγάλου αριθμού βουλευτών απ’ όλα τα κόμματα. Και, βεβαίως, η επιλεκτική προβολή ορισμένων σημαίνει αποκλεισμό από τα κανάλια κάθε άλλου πολιτικού που δεν έχει αυτό το προνόμιο, αυτή την πρόσβαση, αυτή τη διασύνδεση ή δεν είναι αρεστός στους καναλάρχες και τα λοιπά κέντρα της διαπλεκόμενης εξουσίας. Κανένας δεν αγνοεί ότι, στο αμερικάνικο ή στο ελληνικό μοντέλο, η τηλεόραση επηρεάζει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό τη σύνθεση της Βουλής.
Πέρα, όμως, από την προάσπιση των συμφερόντων της εξουσίας, πέρα από την αλλοίωση του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, πέρα από την παραπληροφόρηση, πέρα από τον συστηματικό εκφοβισμό του πολίτη και πέρα από την καθυπόταξή του στη διαφήμιση, η τηλεόραση αλλοιώνει τον πολιτισμό, την ιστορία, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα, την αισθητική, τα πάντα, επιβάλλοντας το δικό της πολιτισμό που είναι ο πολιτισμός που η εξουσία διαμορφώνει για να ελέγχει και να εκμεταλλεύεται την κοινωνία. Ένας πολιτισμός εύχρηστος, φτηνιάρικος, μαζικός και τυποποιημένος, ρηχός και αναλώσιμος, με ημερομηνία λήξης, που κατασκευάζει πολίτες χειραγωγημένους και υποτελείς. Ούτε η οικογένεια, ούτε ο δάσκαλος, ούτε οι βιβλιοθήκες, ούτε οι τέχνες μπορούν να εξισορροπήσουν αυτή την επιρροή.
Σάπια τηλεόραση, σάπιο σύστημα
Αυτά όλα είναι πολύ γνωστά. Έχουν επισημανθεί και έχουν αναλυθεί διεξοδικά. Και το κυριότερο είναι ότι δεν αμφισβητούνται. Με αυτό το δεδομένο, είναι αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι μπορεί να αλλάξει το σύστημα, να διορθώσει τα κακώς κείμενα, να ανασυστήσει τους κοινωνικούς δεσμούς, να υπερασπιστεί ένα ανώτερο πολιτισμό και να εκδημοκρατίσει το πολίτευμα χωρίς να αντιμετωπίσει τη συστηματική πλύση εγκεφάλου που υφίστανται οι πολίτες όλων των ηλικιών και επαγγελμάτων από την τηλεόραση.
Στην εξαρτημένη, καθυστερημένη και παρηκμασμένη Ελλάδα, η τηλεόραση εξάντλησε τα όρια προώθησης της οικονομικοπολιτικής διαπλοκής, διάβρωσης της αστικής δημοκρατίας και εκφοβισμού της κοινωνίας. Συνέβαλε καθοριστικά στην επιβολή των μνημονίων και την αποδόμηση της χώρας, στη μείωση των μισθών και συντάξεων, στις απολύσεις, στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και τις ιδιωτικοποιήσεις νευραλγικών τομέων του δημόσιου τομέα, στην έξαρση του ρατσισμού και του σεξισμού, στη λεηλασία των πολιτών μέσα από την κομπίνα του Χρηματιστηρίου, στη συγκάλυψη των μεγάλων σκανδάλων, στη δυσφήμιση της Αριστεράς και στη γενική πολιτισμική υποβάθμιση της κοινωνίας.
Η τηλεόραση με τη σημερινή της σύσταση εκπροσωπεί ό,τι είναι αντίθετο στην ελευθερία του λόγου, στην πολυφωνία και τη σωστή ενημέρωση. Η τηλεόραση σήμερα είναι καθοριστικός παράγοντας για την κοινωνική καθυστέρηση, την πολιτισμική υποβάθμιση και τη διαιώνιση της υποτέλειας.
Καμία δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει στοιχειωδώς και απρόσκοπτα με τη σημερινή κατάσταση στο χώρο της τηλεόρασης. Και καμία κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει ανθρώπινα και πολιτισμένα, με αυτό το τηλεοπτικό καθεστώς.
Το σημερινό τηλεοπτικό καθεστώς αντιστοιχεί σε ένα κόσμο που σάπισε, διεφθάρη και γέρασε. Σε ένα σύστημα που χρεοκόπησε. Καμία δημοκρατία και καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς να περάσουμε σε ένα άλλο κόσμο, φρέσκο, δημιουργικό και ελεύθερο. Είναι αδύνατο να έχουμε δημοκρατία, ανεξαρτησία, ανάπτυξη και πολιτισμό, όταν η ενημέρωση ελέγχεται από δέκα επιχειρηματίες, που προωθούν τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι συγκαλυμμένη δικτατορία.
Σε όλες τις χώρες που δίνεται σοβαρή μάχη για ανεξαρτησία, δημοκρατία, πολιτισμό και λαϊκή συμμετοχή, οι πολίτες, οι πολιτικοί, οι φορείς και τα κόμματα που αντιμάχονται τη διαφθορά, την υποτέλεια, την ολιγαρχία και τον συντηρητισμό, έχουν θέσει στις πρώτες και βασικές τους προτεραιότητες τη δημιουργία εναλλακτικής ενημέρωσης και την αντιμετώπιση της ασυδοσίας της ιδιωτικής τηλεόρασης. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Λατινική Αμερική έχοντας πολλές αρνητικές εμπειρίες από το ρόλο των ιδιωτικών καναλιών που «δούλεψαν» για την ανατροπή του Αλιέντε στη Χιλή και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Πινοσέτ, αλλά και για το πραξικόπημα εναντίον του προέδρου Τσάβες που απέτυχε στη Βενεζουέλα, επτά χώρες (Αργεντινή, Βολιβία, Κούβα, Εκουαδόρ, Νικαράγουα, Ουρουγουάη και Βενεζουέλα) ίδρυσαν κοινό παναμερικανικό κανάλι (TeleSUR) σαν αντίβαρο στα αντιδραστικά ολιγοπώλια της ενημέρωσης. Αλλά και στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, παρ’ όλο που τα περισσότερα ΜΜΕ ελέγχονται από καθεστωτικά τραστ, η κρατική τηλεόραση ξεχωρίζει από το ύφος και το περιεχόμενό της και τα ιδιωτικά κανάλια λειτουργούν μέσα σε πλαίσιο που θέτει κάποια εμπόδια στις ακρότητες της κομματοκρατίας, της προπαγάνδας και του λάιφσταϊλ.
Μια άλλη τηλεόραση είναι εφικτή
Με βάση αυτή τη διαπίστωση που είναι κοινή και παραδεκτή από την πλειονότητα της κοινωνίας, καμία κυβέρνηση που έχει προοδευτικό προσανατολισμό δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους της εάν δεν πετύχει να αλλάξει αυτό το αρρωστημένο και παρασιτικό καθεστώς της τηλεόρασης. Και μ’ αυτό το σκεπτικό, η χώρα χρειάζεται μια άλλη τηλεόραση. Μια καλή δημόσια τηλεόραση που έχει τις ακριβώς αντίθετες αρχές από την ιδιωτική τηλεόραση είναι απαραίτητη. Αλλά και η δημόσια τηλεόραση από μόνη της δεν φτάνει. Το παράλληλο βήμα που πρέπει να γίνει χωρίς χρονοτριβή είναι να δημιουργηθούν πολλές τηλεοράσεις, πολλά κανάλια, σε όλη την Ελλάδα, με προοδευτικό προσανατολισμό, από συλλογικότητες που λειτουργούν δημοκρατικά, με διαύγεια και διαφάνεια. Ποικίλες και διαφορετικές, ειδικού και γενικού περιεχομένου, μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας, με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή. Και όχι μόνο τηλεοπτικά κανάλια. Ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, μπλογκ και σάιτ, πάσης φύσεως, από ομάδες, παρέες, συλλόγους, κινήσεις πολιτών, σχολεία, πανεπιστήμια, καλλιτεχνικά σχήματα, αθλητικούς και επιστημονικούς ομίλους και κυρίως από ομάδες ακτιβιστών και νέων δημοσιογράφων, με έμφαση στην πολιτική, το περιβάλλον, τις τέχνες, την υγεία, την παιδεία και κάθε άλλο σημαντικό τομέα της ζωής που καλύπτεται μεροληπτικά ή δεν καλύπτεται καθόλου από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Σήμερα, η τεχνολογία διευκολύνει αυτή την επιλογή. Το κόστος της υποδομής είναι προσιτό και σε συνδυασμό με τον εθελοντισμό, μπορούν να γεννηθούν πολλές εστίες ενημέρωσης σε όλη την Ελλάδα, οι οποίες θα έχουν εν συνεχεία τη δυνατότητα να δημιουργήσουν δίκτυα αλληλοτροφοδοτούμενα. 
Από τον τόπο δεν λείπουν οι ικανοί και πρόθυμοι άνθρωποι να συμμετάσχουν σε εγχειρήματα πολιτιστικής δημιουργίας και διεύρυνσης της ενημέρωσης και της δημοκρατίας. Αυτό που έχει να κάνει η κυβέρνηση είναι να καλύψει θεσμικά και να διευκολύνει πρακτικά την υλοποίηση της εναλλακτικής ενημέρωσης. Ούτε λεφτά, ούτε ντιρεκτίβες. Ενθάρρυνση και ελευθερία. Αυτές οι εστίες εξ αντικειμένου θα στηρίζουν κάθε προοδευτικό φιλολαϊκό μέτρο της κυβέρνησης και με το δυναμισμό τους θα αποτελέσουν ταυτόχρονα προωθητικούς παράγοντες πολλών άλλων τοπικών δράσεων, στους τομείς του πολιτισμού, αλλά και του εμπορίου, του τουρισμού και της πρωτογενούς παραγωγής, αναζωογονώντας τις πόλεις και τα χωριά. Έτσι, θα απλωθεί σε όλη τη χώρα ένα εναλλακτικό δίκτυο ενημέρωσης και θα ενισχυθεί η πραγματική δημοκρατία από κάτω, συμβάλλοντας αποφασιστικά στον συνολικό εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος. Γιατί καμία κυβέρνηση, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι, δεν μπορεί μόνη της να πραγματοποιήσει αυτή την αλλαγή.
Οι νέοι ασφυκτιούν μέσα στο σύστημα των ολίγων. Ούτε δουλειές βρίσκουν, ούτε χώρο για να αναπτύξουν τις ιδέες τους, ούτε καλύπτονται νομικά για να κοντράρουν το κατεστημένο με τις εναλλακτικές δράσεις τους. Τίποτα όμορφο και καμία πρωτοβουλία των νέων δεν περνάει από τα καθεστωτικά κανάλια. Μόνο οι φόνοι και οι ληστείες, η πολιτική συκοφαντία και η τρομοκρατία, η βία και οι επιτυχίες των πλουσίων αφθονούν στις ειδήσεις, τις ταινίες, τα σίριαλ και τις πάμπολλες εκπομπές μόδας και κουτσομπολιού. Για να αναγεννηθεί η κοινωνία, η ενημέρωση πρέπει να υπηρετήσει την κοινωνία χωρίς παραμορφωτικούς διαύλους και χωρίς τους όρους που επιβάλλει η πληρωμένη διαφήμιση. Γι’ αυτό τα ΜΜΕ, και ιδίως η τηλεόραση, πρέπει να περάσουν σε ανθρώπους με όραμα και με χέρια καθαρά. Τότε μόνο η εξουσία περνάει στο λαό.
Αυτό είναι το καθήκον μας. Καινοτομίες με αμεσότητα, συλλογικότητα και βάθος. Στην υπηρεσία της κοινωνίας. Και με αυτά τα κριτήρια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, καλούνται οι πολίτες να διεκδικήσουν το μέλλον τους και να αποτιμήσουν το έργο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Στέλιος Ελληνιάδης
- ΑΠΌ ΤΟ: http://www.e-dromos.gr/einai-dunati-h-dhmokratia-xoris-tileorasi/#sthash.oHpLtTUc.dpuf

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

"ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ": Ένα βρώμικο έγκλημα της αμερικανοκρατίας, με θύμα τον δημοσιογράφο της εφημερίδας «Μακεδονία» Γρηγόρη Στακτόπουλο

ΣΑΝ σήμερα, 16 Μαίου 1948: "ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ": Ένα βρώμικο έγκλημα της αμερικανοκρατίας στην οποία είχαν υποταχτεί οι μετακατοχικές κυβερνήσεις της Ελλάδας. Τότε ήταν η κυβέρνηση Σοφούλη. Ακολούθησαν κι άλλες...
Στις 16 Μαΐου 1948, μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, ο βαρκάρης Λάμπρος Αντώναρος βρίσκει να επιπλέει στον θαλάσσιο χώρο της Θεσσαλονίκης ένα πτώμα με μια σφαίρα στο κρανίο και δεμένο χειροπόδαρα. Η δολοφονία είναι οφθαλμοφανής και γρήγορα ανακαλύπτεται ότι το πτώμα ανήκει στον αμερικανό δημοσιογράφο Τζορτζ Πολκ, απεσταλμένο του ειδησεογραφικού δικτύου CBS. Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου.
Ο Πολκ, 35 ετών, παντρεμένος με την ελληνίδα αεροσυνοδό Ρέα Κοκκώνη, ήταν δεινός επικριτής, τόσο των ανταρτών, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης. «Γκάνγκστερ» αποκαλούσε τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, «διεφθαρμένη» ήταν ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός που επιφύλασσε στην κυβέρνηση Φιλελευθέρων και Λαϊκών. Ποιος είχε συμφέρον να τον δολοφονήσει;


Οι Αμερικανοί πιέζουν, 
η κυβέρνηση… ανταποκρίνεται 

Ο πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης λίγες ώρες μετά την ανακάλυψη του πτώματος δήλωνε ότι «αποτελεί ζήτημα τιμής δια την Ελλάδα η ταχεία ανακάλυψις των δραστών και των αιτίων του αποτρόπαιου τούτου εγκλήματος, καθώς και η παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων».

Οι Αμερικανοί πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση για γρήγορα και θεαματικά αποτελέσματα. Η Αμερικανική Ένωση Δημοσιογράφων σε ανακοίνωσή της τόνιζε ότι «είναι απαράδεκτο καθ” ον χρόνον η Αμερικανική Κυβέρνηση ενισχύει οικονομικώς την Ελλάδα εις βάρος των αμερικανών φορολουγουμένων, οι Έλληνες να δολοφονούν Αμερικανούς πολίτες».
Ο Πολκ είχε φτάσει στη Θεσσαλονίκη στις 9 Μαΐου και είχε καταλύσει στο ξενοδοχείο «Αστόρια». Στο δωμάτιό του βρέθηκε ένα γράμμα, που αποκάλυπτε ότι σκόπευε να συναντηθεί με τον ηγέτη του ΔΣΕ, Μάρκο Βαφειάδη, κάπου στα βουνά της Πίνδου, για να του πάρει συνέντευξη. Η Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης, που επιλαμβάνεται της υποθέσεως, επιρρίπτει εξαρχής την ευθύνη στο ΚΚΕ και συγκεκριμένα στα στελέχη του Αδάμ Μουζενίδη και Βαγγέλη Βασβανά. Υποστηρίζει ότι οι κομμουνιστές ήθελαν νεκρό τον Πολκ για να δυσφημήσουν στα μάτια της αμερικανικής κοινής γνώμης την κυβέρνηση. Αντίθετα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, δια του ηγετικού του στελέχους Γιάννη Ιωαννίδη, καταγγέλλει με δηλώσεις του ότι «ο Πολκ δολοφονήθηκε από τους εγκληματίες της Ειδικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, για να μην έρθει στην Ελεύθερη Ελλάδα και για να αποδοθεί η δολοφονία του στους δημοκρατικούς».

Η σύλληψη 
και η δίκη Στακτόπουλου

Στις 14 Αυγούστου 1948 η Χωροφυλακή συλλαμβάνει τον φιλοκομμουνιστή δημοσιογράφο της εφημερίδας «Μακεδονία» Γρηγόρη Στακτόπουλο (38 ετών), ο οποίος ομολογεί ότι βοήθησε του Μουζενίδη και Βασβανά να σκοτώσουν τον Πολκ. Όπως υποστήριξε και το υποστήριζε μέχρι το τέλος της ζωής του, η ομολογία του ελήφθη κατόπιν σκληρών βασανιστηρίων. Οι αρχές παρουσιάζουν ως στοιχείο της ενοχής τους την ταυτότητα του Πολκ, η οποία ταχυδρομήθηκε στο Γ” Αστυνομικό Τμήμα Θεσσαλονίκης τρεις μέρες πριν από την ανακάλυψη του πτώματός του. Ο ταχυδρομικός φάκελλος ήταν γραμμένος δια χειρός της μητέρας του Στακτόπουλου, σύμφωνα με τη γραφολογική εξέταση.

Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος στο εδώλιο.Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος και η χήρα μητέρα του Άννα προσήχθησαν σε δίκη στις 12 Απριλίου 1949 ενώπιον του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης. Ο Βασβανάς και ο Μουζενίδης δικάσθηκαν με τη διαδικασία κατ” απόντων και φυγοδίκων. Η δίκη διήρκεσε 10 μέρες και η απόφαση εκδόθηκε στις 22 Απριλίου. Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος καταδικάσθηκε σε ισόβιο κάθειρξη για συνέργεια σε ανθρωποκτονία, οι Μουζενίδης και Βασβανάς στην ποινή του θανάτου ως φυσικοί αυτουργοί, ενώ η Άννα Στακτοπούλου αθωώθηκε.

Ένας νεκρός και ένας απών 
ήταν οι …. δολοφόνοι! 

Αργότερα, θα αποκαλυφθεί ότι ο Μουζενίδης το διάστημα της δολοφονίας του Πολκ ήταν νεκρός και ο Βασβανάς εκτός Ελλάδος. Η δικαστική απόφαση ξεθωριάζει και γίνεται λόγος για σκευωρία. Πρόθεση της κυβέρνησης ήταν να καταδικάσει τους κομμουνιστές και τον Δημοκρατικό Στρατό για να καταδείξει στο εσωτερικό και διεθνώς ότι οι μαχητές και οι οπαδοί τους δεν ήταν παρά απλοί δολοφόνοι.

Παράλληλα και οι Αμερικανοί κάνουν τις δικές τους έρευνες για τον δολοφόνο του Πολκ. Ο Τζέιμς Κέλις που ερευνά την υπόθεση για λογαριασμό του δικηγορικού γραφείου της Νέας Υόρκης Ντόνοβαν, γνωστού για τις διασυνδέσεις του με την αμερικανική κυβέρνηση, αποφαίνεται ότι οι αντάρτες δεν είχαν τη δυνατότητα να διαπράξουν το έγκλημα και επιρρίπτει τις ευθύνες σε δεξιούς παρακρατικούς κύκλους. Αμέσως, η έρευνά του διακόπτεται και ο Κέλις ανακαλείται στις ΗΠΑ.
Προφανώς, τους επίσημους αμερικανικούς κύκλους, που χρηματοδοτούσαν αφειδώς την ελληνική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, τους βόλευε όπως κυλούσαν τα πράγματα με την καταδίκη του Στακτόπουλου. Ο Εντμουντ Κίλι στο βιβλίο του «The Salonica Bay Murder» υπογραμμίζει ότι μετά τη δολοφονία του Πολκ και τη δίκη που ακολούθησε περιορίστηκε και τελικώς σίγησε στην Αμερική κάθε κριτική εναντίον του «διεφθαρμένου βασιλικού καθεστώτος στην Ελλάδα» και της υποστήριξης που του παρείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Παρά την καταδίκη Στακτόπουλου, διάχυτη είναι η πεποίθηση μέχρι και στις μέρες μας στην ελληνική κοινή γνώμη, αλλά και σε αμερικανούς ερευνητές, ότι ο θεσαλονικιός δημοσιογράφος δεν είχε την παραμικρή ανάμιξη στη δολοφονία Πολκ και ότι ήταν θύμα μιας καλοστημένης σκευωρίας. Πολλά βιβλία γράφτηκαν, αλλά κανένα δεν έφτασε στην αλήθεια. Όλοι, όμως, οι συγγραφείς συγκλίνουν στη διαπίστωση μιας συνωμοσίας μεταξύ μυστικών υπηρεσιών (ελληνικών, βρετανικών και αμερικανικών) για να αποδοθεί το έγκλημα στους κομμουνιστές.
Ιντέλιτζενς και CIA 
πίσω από τη δολοφονία

Σύμφωνα με μια θεωρία, τον Πολκ δολοφόνησε ο άγγλος πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις, Ράνταλ Κόουτς, για να εκδικηθεί την παράδοση της Ελλάδας στους Αμερικανούς. Στην εισαγωγή του βιβλίου του «Πόλεμος, διείσδυση και προπαγάνδα», ο δημοσιογράφος Φοίβος Οικονομίδης σημειώνει σχετικά ότι «κύριος οργανωτής της συνωμοσίας εναντίον του Πολκ ήταν ο στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, συνταγματάρχης Χάρβι Σμιθ».

Ο Ελίας Βλάντον και ο Ζακ Μέτγκερ στο βιβλίο τους «Ποιος σκότωσε τον Τζορτζ Πολκ» υποστηρίζουν την εκδοχή του οργανωμένου εγκλήματος. Ο Πολκ, αναφέρουν οι συγγραφείς, δεν βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για να συναντήσει τους ηγέτες του ΔΣΕ, αλλά για να ερευνήσει την κακοδιαχείριση της αμερικανικής βοήθειας προς την Ελλάδα. Οι μαυραγορίτες που είχαν την ανοχή στελεχών της Χωροφυλακής έναντι ανταλλαγμάτων και οι αμερικανοί συνεργάτες τους αποφάσισαν να του κλείσουν το στόμα.
Το δράμα ενός αθώου 

Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος παρέμεινε στις φυλακές μέχρι τον Αύγουστο του 1960, οπότε του δόθηκε χάρη από την κυβέρνηση Καραμανλή. Από τότε και μέχρι το 1998 που πέθανε διακήρυσσε σε όλους τους τόνους την αθωότητά του. Τέσσερεις αιτήσεις προς τον Άρειο Πάγο για επανάληψη της δίκης (αναψηλάφηση) δεν ευδοκίμησαν.

Την πρώτη φορά το αίτημα είχε υποβληθεί το 1977 από τον ίδιο τον Γρ. Στακτόπουλο και τη δεύτερη φορά το 2001 από τη σύζυγό του, καθώς ο ίδιος είχε πεθάνει το 1988 με το στίγμα του δολοφόνου. Και τις δύο φορές, όμως, το αίτημα είχε απορριφθεί.

Και ο εισαγγελέας 
υπέρ της αναψηλάφησης 

Την τρίτη φορά, το 2003, ο εισαγγελέας Αθ. Καφίρης στην πρότασή του υποστήριξε ότι έχουν προκύψει νεότερα στοιχεία και αποδείξεις που ήταν άγνωστα στους δικαστές, όταν είχαν δικάσει τότε και γι” αυτό πρότεινε να γίνει δεκτό το αίτημα της Θ. Στακτοπούλου, χήρας του δημοσιογράφου, για να επαναληφθεί η δίκη. Τα νεότερα στοιχεία κατά τον εισαγγελέα Καφίρη ήταν:

Ο Αδ. Μουζενίδης που κατηγορήθηκε από την αρχή ως φυσικός αυτουργός της δολοφονίας Πολκ είχε σκοτωθεί σε μάχη την περίοδο του Εμφυλίου ένα μήνα πριν από το φόνο του Αμερικανού δημοσιογράφου
Η εκδοχή που υιοθετήθηκε τότε για να ερευνηθούν οι ένοχοι στο χώρο του ΚΚΕ ήταν λανθασμένη ή επιλέχτηκε σκόπιμα από τις ανακριτικές αρχές, καθώς το ΚΚΕ όχι μόνο δεν είχε κανένα συμφέρον να φονεύσει τον Τζ. Πολκ, αλλά, αντίθετα, το διευκόλυνε να προστατευτεί ο Αμερικανός δημοσιογράφος και να πάρει συνέντευξη από τον Μ. Βαφειάδη
Υπάρχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις ότι ο φερόμενος συναυτουργός της δολοφονίας Ευ. Βασβανάς δε βρισκόταν ούτε θα μπορούσε να βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη εκείνη την περίοδο
Η παρουσία του Γρ. Στακτόπουλου ήταν περιττή, καθώς το στέλεχος του ΚΚΕ Αδ. Μουζενίδης ήταν πολύ καλός γνώστης της αγγλικής γλώσσας
Η ομολογία ενοχής του Γρ. Στακτόπουλου ενώπιον των ανακριτικών αρχών και του δικαστηρίου ήταν προϊόν ψυχικής και σωματικής βίας που του ασκήθηκε από τα αστυνομικά όργανα.
Μάλιστα, στην εισήγησή του ο εισαγγελέας ήταν αποκαλυπτικός και εξηγούσε πώς …ανακαλύφτηκαν οι ένοχοι: «Αφότου αποφασίστηκε από τις αρμόδιες αρχές, αναφέρει στην εισήγησή του, να επιλεγεί η «κομμουνιστική εκδοχή» ως αποκλειστική κατεύθυνση αναζήτησης των υπαίτιων του φόνου, θα έπρεπε αναγκαστικά να εντοπιστεί και να βρεθεί ο φυσικός δράστης (εκτελεστής) αλλά και ο μεσολαβητικός σύνδεσμος με το χώρο των κομμουνιστών. Ετσι, θα μπορούσαν να κρατηθούν κάποιες αναγκαίες ανακριτικές ισορροπίες και να ικανοποιηθεί η εξεγερμένη κοινή γνώμη των ΗΠΑ, η οποία εύλογα αξίωνε πιεστικά να βρεθούν άμεσα και να δικαστούν γρήγορα οι δράστες του φόνου του Αμερικανού δημοσιογράφου».

Η ταξική δικαιοσύνη, 
πιστή θεραπαινίδα της υποτέλειας 

Ομως, παρά τα συντριπτικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν από την πλευρά Στακτόπουλου και από τον εισαγγελέα της δίκης, ο Αρειος Πάγος απέρριψε για τρίτη φορά το αίτημα για αναψηλάφηση. 
Συγκεκριμένα, το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου με την 137/04 απόφασή του απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς της χήρας του Στακτόπουλου για νεότερα στοιχεία που αποδεικνύουν την αθωότητα του συζύγου της. Επίσης, έκρινε ότι απ” όλα τα στοιχεία που προσκομίστηκαν στο δικαστήριο, δεν καθίσταται φανερό ότι ήταν αθώος ούτε καταδικάστηκε άδικα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρεοπαγιτική απόφαση επανελάμβανε την κρίση της προηγούμενης απορριπτικής του 2001 που είχε δεχτεί ότι ο Γρ. Στακτόπουλος συνεργάστηκε στην ανθρωποκτονία του Αμερικανού δημοσιογράφου, ενώ η ομολογία του δεν ήταν αποτέλεσμα ψυχολογικής ή σωματικής βίας από τις αστυνομικές αρχές….

Φαίνεται πως η Δικαιοσύνη στη χώρα μας βάλθηκε να επιβεβαιώσει αυτό που χρόνια τώρα υποστηρίζουν οι κομμουνιστές, ότι δηλαδή είναι ταξική και ως εκ τούτου προτιμά να μένουν στο σκοτάδι κάποιες υποθέσεις που «καίνε» τις κολόνες της αστικής τάξης.

Υποπτη … αβλεψία της CIA. 
Εχασε το φάκελο της υπόθεσης Πολκ!


Αν υπήρχαν αμφιβολίες για το ρόλο της CIA στην υπόθεση Πολκ και τον τρόπο με τον οποίο έγινε η διαχείριση της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και στις δεκαετίες που ακολούθησαν, φρόντισε η ίδια η αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών με τη στάση της να τις διαλύσει. Οπως έγραψε η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 13 Αυγούστου του 2007, η CIA ισχυρίζεται ότι έχασε τα έγγραφα και κατέστρεψε, «σύμφωνα με τις διαδικασίες», το φάκελο της δολοφονίας.
Η CIA αναγκάστηκε να παραδεχτεί την «αβλεψία» της, ή να καταφύγει ως δικαιολογία σε αυτήν, υποστηρίζοντας ότι στοιχεία του φακέλου Πολκ έχουν καταστραφεί ή χαθεί, όταν υποχρεώθηκε, με βάση την αμερικανική νομοθεσία, να απαντήσει στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν, το οποίο ζητούσε πρόσβαση σε στοιχεία της υπόθεσης στο πλαίσιο έρευνας που πραγματοποιούσε. Μάλιστα, αυτόν τον ισχυρισμό περί της καταστροφής ή της εξαφάνισης των στοιχείων χρησιμοποίησε με κάθε επισημότητα ο καθ” ύλην αρμόδιος Εθνικός Αρχειοφύλακας των ΗΠΑ.

_____________
Πηγές:
Σαν σήμερα (http://www.sansimera.gr/articles/264)
«Ριζοσπάστης»: 8/10/2003, 21/1/2004,
«Ελευθεροτυπία»: 13/8/2007
http://www.imerodromos.gr/case-polk/

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ για ΕΡΤ: «Δεν χτίζεις το καινούργιο με παλιά υλικά»

Για την σύνθεση της νέας ΕΡΤ

 

 Κοινή δήλωση Αννέτας Καββαδία, Αγλαΐας Κυρίτση και Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη, βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την σύνθεση της νέας ΕΡΤ: «Δεν χτίζεις το καινούργιο με παλιά υλικά».
11 Μαΐου 2015


Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε – στην αρχή ως φήμες, στη συνέχεια μέσω μερίδας του Τύπου – τη σύνθεση του Δ.Σ. της νέας ΕΡΤ. Με δεδομένο ότι η βουλευτική μας ιδιότητα δεν ακυρώνει την ιδιότητά μας ως δημοσιογράφων της ΕΡΤ, θα θέλαμε να κάνουμε ορισμένες αναγκαίες διευκρινίσεις:

· Mε κανέναν τρόπο δεν συμμετείχαμε σε οποιαδήποτε συζήτηση για τη στελέχωση του Δ.Σ., πολύ δε περισσότερο δεν είχαμε καμία ανάμειξη στη διαδικασία επιλογής των προσώπων. Η ενημέρωσή μας για το συγκεκριμένο σοβαρό ζήτημα, δυστυχώς, περιορίστηκε στις διαρροές στον Τύπο, από τον οποίο μάθαμε κι εμείς τις αποφάσεις. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ουδέποτε ζητήθηκε η γνώμη μας ή η άποψη άλλων δημοσιογράφων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
· Με δεδομένο ότι η επιλογή του κ. Ταγματάρχη για τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ εγείρει τεράστιο προβληματισμό και ανησυχία στους ίδιους τους εργαζόμενους - που κράτησαν επί 23 μήνες ανοιχτή την ΕΡΤ και είναι αυτοί που, τελικά, θα αποτελέσουν τον καταλύτη για τη νέα ΕΡΤ που αξίζει η χώρα και η κοινωνία - και με δεδομένο, επίσης, ότι τα μηνύματα που εκπέμπει στο λαό η εν λόγω επιλογή είναι αντιφατικά και αποπροσανατολιστικά, καλούμε την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό να επανεξετάσει την απόφασή του.
· Είναι, τουλάχιστον, άστοχο οι επιλογές προσώπων να αποδυναμώνουν ουσιαστικά - εν τη γενέσει τους - προοπτικές, προσδοκίες και οράματα για το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα που θέλουμε. Η επιλογή προσώπων, η επαγγελματική πορεία των οποίων δεν συνάδει με το όραμα το οποίο έχουμε – και για το οποίο αγωνιστήκαμε - δεν μπορεί να ακυρώνει ή να θολώνει τους στόχους και την προοπτική.
Είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι δεν χτίζεις το καινούριο με παλιά υλικά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θέλουμε να διαβεβαιώσουμε πως για μας, μια ΕΡΤ στην υπηρεσία των πολιτών, μια ΕΡΤ απαλλαγμένη από τις παθογένειες του παρελθόντος, μια ΕΡΤ αντάξια των προσδοκιών που καλλιέργησε ο αγώνας των εργαζομένων της, ήταν και παραμένει ο απαρέγκλιτος στόχος μας.

Αννέτα Καββαδία

Αγλαΐα Κυρίτση
Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης 

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Λογοκρισία στη δημοσιογραφία - Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί ένα από τα ουσιώδη θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας

Σήμερα, 3 Μαΐου είναι η παγκόσμια ημέρα ελευθεροτυπίας. Η λογοκρισία της δημοσιογραφίας έχει επισκιάσει την ελευθερία έκφρασης και ελευθεροτυπίας

της Νεφέλης Τσιάπου

Ίσως διανύουμε την κρισιμότερη και χειρότερη εποχή ελευθεροτυπίας παγκοσμίως αλλά και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Βλέπουμε δημοσιογράφους να δολοφονούνται, να φυλακίζονται, να τους εκμεταλλεύονται στο έπακρο.
Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί ένα από τα ουσιώδη θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας και έναν από τους βασικούς όρους της προόδου και της προκοπής κάθε ατόμου. Απαγορεύοντας την έκφραση ιδεών που φαίνονται προσβλητικές για ορισμένα «επικρατούντα ήθη», εξασφαλίζουμε ότι θα αποσιωπηθεί και ο χρήσιμος λόγος. 
Χώρες με την μεγαλύτερη λογοκρισία
Σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύτηκε στον ΟΗΕ από την Επιτροπή Προστασίας των Δημοσιογράφων οι χειρότερες χώρες-λογοκριτές είναι η Ερυθραία και η Βόρεια Κορέα και ακολουθούν η Σαουδική Αραβία, η Αιθιοπία, το Αζερμπαϊτζάν, το Βιετνάμ, το Ιράν, η Κίνα, η Μιανμάρ και η Κούβα.
Ο Courtney Radsch, νομικός διευθυντής της επιτροπής δηλώνει στο IPS πως «οι χώρες αυτές χρησιμοποιούν ένα ευρύ φάσμα παραδοσιακών τακτικών λογοκρισίας όπως για παράδειγμα την παρενόχληση ή ακόμα και την φυλάκιση των δημοσιογράφων».
Η Ερυθραία, χώρα της βορειοανατολικής Αφρικής στα παράλια της Ερυθράς θάλασσας, είναι η πρώτη αφρικανική χώρα στην φυλάκιση δημοσιογράφων, με τουλάχιστον 23 δημοσιογράφους αυτή την στιγμή να βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα. Κανένας από αυτούς δεν έχει δικαστεί ή έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα. Στην Κίνα γίνεται αναφορά για 44 φυλακισμένους δημοσιογράφους, στο Ιράν για 30 και στην Αιθιοπία για 19.
Ο Αφρικανός Felix Horne, ερευνητής για τα ανθρώπινα δικαιώματα τονίζει ότι «αν είστε δημοσιογράφος στην Αιθιοπία είστε αντιμέτωπος με τρία πιθανά σενάρια: τα γραπτά σας θα λογοκριθούν ή θα φυλακιστείτε ή θα εξοριστείτε από την χώρα».
Σύμφωνα με την έρευνα, πάνω από 30 δημοσιογράφοι έφυγαν από την Αιθιοπία το 2014. Έξι ανεξάρτητες εκδόσεις έκλεισαν και υπάρχουν τουλάχιστον 19 δημοσιογράφοι και bloggers στη φυλακή για την άσκηση του δικαιώματός τους, την ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα στην έκφραση.
Το δικαίωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Όμως, στην Ερυθραία και τη Βόρεια Κορέα η χρήση του διαδικτύου είναι απαγορευμένη. 
Η λογοκρισία στις 10 χώρες που αναφέρονται επηρεάζουν κυρίως τοπικούς δημοσιογράφους, εκτός από την περίπτωση της Αιγύπτου, όπου ξένοι δημοσιογράφοι έχουν φυλακιστεί. Λογοκρισία εφαρμόζεται επίσης και στους ξένους ανταποκριτές με άλλους τρόπους, όπως την άρνηση των θεωρήσεων εισόδου σε αυτές τις χώρες ή την απέλασή τους.
Να αναφέρουμε πως δυστυχώς έχει αρχίσει να έρχεται η ιδέα του δικαιώματος της πρόσβασης στο διαδίκτυο στην Ευρώπη αφού η Ουγγαρία σκέφτεται να αλλάξει τη νομοθεσία της με την φορολόγηση των gigabyte που διακινούνται στο Διαδίκτυο, στοχεύοντας στον περιορισμό της πρόσβασης στην πληροφόρηση και στη φίμωση των αντικυβερνητικών μέσων ενημέρωσης.

Η Ελευθεροτυπία στην Ελλάδα
Η χώρα μας κατέχει την 91η θέση, στην παγκόσμια έκθεση της οργάνωσης «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα», ανάμεσα σε 180 χώρες.
Σύμφωνα με την έκθεση, μετά την πτώση 56 θέσεων στον κατάλογο από το 2009 έως το 2014, η Ελλάδα έχει τώρα τη δεύτερη χαμηλότερη κατάταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τελευταία είναι η Βουλγαρία στη θέση 106). Η πτώση αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά και η γενικότερη αντιμετώπιση των δημοσιογράφων μέσα στους φορείς των ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δικιά μας Λαμπρινή Θωμά στον Αθήνα 9,84.
Επιπλέον, τους λόγους της χαμηλής κατάταξης ενισχύουν «το κλίμα βίας που έχει μεγιστοποιηθεί από τις επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων από μέλη της Χρυσής Αυγής», αλλά και «η οικονομική κρίση που έχει σοβαρές επιπτώσεις για την πολυφωνία στα δημόσια και ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης».
Άραγε τώρα με την αλλαγή της νομοθεσίας και το άνοιγμα της ΕΡΤ σε λίγο καιρό, θα αλλάξει η κατάταξη της Ελλάδας στην παγκόσμια έκθεση της οργάνωσης «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα»;
Δύο ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα:
1.Oppression της Μυτώς Συμεωνίδου και του Νίκου Πανιεράκη: 
Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τη λογοκρισία των δημοσιογράφων. Στο ντοκιμαντέρ αναφέρονται περιστατικά δημοσιογράφων, οι οποίοι δέχονται διάφορες μορφές παρεμβάσεων στη δουλειά τους (απολύσεις, διακοπές εκπομπών, απειλές, νομικές διώξεις, αστυνομική βία εναντίον φωτορεπόρτερ).
2. We are journalists του Άχμαντ Τζαλάλι Φαραχάνι:
Ένα ντοκιμαντέρ για τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι Ιρανοί δημοσιογράφοι εντός κι εκτός της χώρας τους, το οποίο βασίζεται στην προσωπική ιστορία του σκηνοθέτη. Η ταινία αποκαλύπτει τη γυμνή αλήθεια, όχι μόνο για τον προσωπικό πόνο και τα δεινά που υπέφερε ο Αχμάντ στον αδιάκοπο αγώνα του για την ελευθερία της έκφρασης, αλλά επίσης και για τη συμφορά που βρήκε πολλούς Ιρανούς δημοσιογράφους οι οποίοι έχασαν τη δουλειά τους όταν οι εφημερίδες στις οποίες δούλευαν απαγορεύτηκαν.
_____________

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Η στιγμή της Ενώσεως Συντακτών

100 Χρόνια Ε.Σ.Η.Ε.Α. 
Το Συμβούλιο της Ενώσεως Συντακτών κατά το έτος 1924
Το Συμβούλιο της Ενώσεως 
Συντακτών κατά το έτος 1924
του Νίκου Μπακουνάκη*

14 Δεκεβρίου 1914

Στον 19ον αιώνα, τουλάχιστον έως την δεκαετία του 1880, ο δημοσιογράφος δεν είναι επάγγελμα. Οι δημοσιογράφοι χάνονται μέσα στην ταυτότητα του συγγραφέα και οι συγγραφείς μέσα στην ακαθόριστη ταυτότητα του δημοσιογράφου. Η λογοτεχνία είναι το εργαστήριο του Τύπου και ο Τύπος είναι το εργαστήριο του μυθιστορήματος. Η διαφοροποίηση αρχίζει όταν εμφανίζεται το ρεπορτάζ, μια ιστορία πεδίου με μεγάλο πληροφοριακό βάρος.Με το ρεπορτάζ δημιουργείται ένα νέο είδος δημοσιογράφου, ο ρεπόρτερ. Αρκεί όμως ένα νέο δημοσιογραφικό είδος για την αυτονόμηση ενός πεδίου, πόσο μάλλον για την αυτονόμηση ενός επαγγελματικού πεδίου και την εμφάνιση ενός νέου, αυστηρά προσδιορισμένου επαγγέλματος; Προφανώς όχι. ‘Ενα πεδίο συγκροτείται και αυτονομείται από τη στιγμή που αρχίζει να προσδιορίζει, να διεκδικεί και τέλος να επιβάλει τις αρχές της νομιμότητάς του. ‘Οσον αφορά στους δημοσιογράφους, αυτή η διεκδίκηση, και, εντέλει η νομιμοποίηση ακολουθεί δύο δρόμους: ο ένας είναι ο δρόμος της εκπαίδευσης και συγκεκριμένα της ειδικής εκπαίδευσης, δηλαδή των σπουδών δημοσιογραφίας και ο άλλος είναι ο δρόμος της οργάνωσης, όποιες μορφές και αν παίρνει η οργάνωση αυτή, ιδιαίτερα αν έχει χαρακτήρα και δομή σωματείου, όπου η κάρτα μέλους είναι ταυτόχρονα δηλωτική μιας επαγγελματικής ταυτότητας , υπό την ευρεία έννοια.
Ως άτυπες λέσχες
Αρχικά, δεν έχει σημασία ο τύπος της οργάνωσης . Μπορεί να έχει τη μορφή μιας άτυπης λέσχης, όπου όμως η συμμετοχή δηλώνει ταυτότητα.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η λέσχη των αστυνομικών ρεπόρτερ του Σικάγου «Whitechapel», που ιδρύθηκε το 1889. Το όνομά της παραπέμπει στην περιοχή του Ανατολικού Λονδίνου όπου έδρασε ο διαβόητος Τζακ ο Αντεροβγάλτης.
Η λέσχη αυτή, με την κατάλληλη διακόσμηση-ένα τραπέζι σε σχήμα φέρετρου, ανθρώπινα κρανία, εγκληματικά σύνεργα κ.λπ- ήταν ένας χώρος συνάντησης αλλά και ένας χώρος συνενοχής, κατά τα πρότυπα των αγγλοσαξωνικών κολλεγιακών αδελφοτήτων. Ηταν όμως και ένας επαγγελματικός χώρος καθώς τα μέλη της συζητούσαν εκεί τη λειτουργία και την «κατασκευή» του ρεπορτάζ, με τον ίδιο τρόπο που τα συζητούσαν σε μια αίθουσα σύνταξης, στο πλαίσιο όμως μιας ιεραρχίας.
Η διεκδίκηση τόσο της ειδικής εκπαίδευσης όσο και της οργάνωσης των δημοσιογράφων εκδηλώνεται σχεδόν ταυτόχρονα λίγο πρίν και λίγο μετά το 1900. Μέσα στην δεκαετία του 1910 αρχίζει η υλοποίηση αυτών των δύο νομιμοποιητικών διεκδικήσεων. Το αίτημα της εκπαίδευσης, όπως και τόσα άλλα σχετικά με τον Τύπο, είχε την αφετηρία του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ουσιαστικά αναδείχθηκε μέσα από την πρακτική της δημοσιογραφίας και επιβλήθηκε επίσης από τα κάτω, ιδιαίτερα όταν εκδότης Joseph Pulitzer χρηματοδότησε την ίδρυση σχετικής σχολής στο πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης, η οποία άρχισε να λειτουργεί το 1912, ενώ προηγουμένως, τo 1904, είχε επιχειρηματολογήσει και είχε προτείνει πρόγραμμα (curriculum) για μια τέτοια σχολή. (Αυτό το κείμενο τοu Pulitzer είχε μεταφραστεί και δημοσιευτεί στα ελληνικά σχεδόν ταυτόχρονα με την δημοσίευσή του στις ΗΠΑ).
Οι πρώτες οργανώσεις
Οι σωματειακές οργανώσεις των δημοσιογράφων εμφανίζονται κυρίως στη δεκαετία του 1910, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν προηγηθεί απόπειρες οργανωτικού χαρακτήρα στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Αξίζει να παρακολουθήσουμε εδώ ως μελέτη περίπτωσης τι έχει γίνει στη Γαλλία. Πολύ πριν την ίδρυση του «ουδέτερου» συνδικάτου δημοσιογράφων (Syndicat des Journalistes), στις 10 Μαρτίου 1918, χρονολογία που δηλώνει μια μακρά διαδικασία επαγγελματοποίησης η οποία ολοκληρώνεται με τον Α’Παγκόσμιο Πόλεμο, από τα τέλη της δεκαετίας του 1870 εκδηλώνονται και εμφανίζονται οργανώσεις δημοσιογράφων με συνεκτικά στοιχεία την γεωγραφική καταγωγή, την πολιτική συμμετοχή ή την ιδεολογική συγγένεια, υπό την ευρεία έννοια.
Το 1879 δημιουργείται η Association de la Presse Républicaine Départementale (Περιφερειακή Ενωση Δημοκρατικού Τύπου). Το 1881, η Association Syndicale Professionnelle des Journalistes Républicains Français (Συνδικαλιστική Επαγγελματική Ενωση Γάλλων Δημοκρατικών Δημοσιογράφων), πιο αριστερή από την προηγούμενη, με πολλά μέλη δημοσιογράφους του παρισινού Τύπου και αρκετά μέλη παλαιούς κομμουνάρους. Αλλωστε η ιδέα για το συνδικάτο ανήκε σε έναν κομμουνάρο δημοσιογράφο, τον Edgar Monteil (1845-1926). Το 1882 ιδρύονται η Association de la presse monarchique et catholique des départements (Μοναρχική και Καθολική Περιφερειακή Ενωση Τύπου) και η Association de la presse départementale plébiscitaire (Δημοψηφισματική Ενωση Περιφερειακού Τύπου), πιο βοναπαρτική σε σχέση με την προηγούμενη, που και οι δύο έχουν σαφείς ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Το 1884 ιδρύεται η Association des journalistes parisiens (Ενωση Δημοσιογράφων Παρισιού), που αναγνωρίζεται ως «κοινής ωφελείας» (utilité publique) και το 1893 το Syndicat de la presse sosialiste (Σοσιαλιστική Ενωση Τύπου), επίσης με σαφή πολιτικό προσανατολισμό.
Οι περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις λειτουργούν κυρίως ως αδελφότητες, με κορπορατιστικά χαρακτηριστικά, στη βάση της αλληλεγγύης μεταξύ μελών που πέρα από την ιδιότητα του δημοσιογράφου έχουν κοινή και την ιδεολογική θέση ή ταυτότητα . Δεν είναι τυχαίο ότι τα καταστατικά αυτών των ενώσεων Τύπου έχουν ως πρότυπό τους τα καταστατικά της Εταιρείας Λογοτεχνών, της Société des gens de lettres, που είχε ιδρυθεί το 1838, αλλά και λεσχών και τεκτονικών στοών. Πολλοί δημοκρατικοί (républicains) δημοσιογράφοι αλλά και κομμουνάροι ήταν μέλη τεκτονικών στοών, όπως ο Edgar Monteil.
H ουδετεροποίηση των επαγγελματικών οργανώσεων των δημοσιογράφων αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του 1890, με την θεσμοποίηση, το 1899, της Comité général des associations de la presse française (Γενική Επιτροπή των Ενώσεων του Γαλλικού Τύπου), που, όπως φαίνεται και από την επωνυμία της, είχε ομοσπονδιακό χαρακτήρα). Στην ιστορία του γαλλικού δημοσιογραφικού συνδικαλισμού είναι σημαντικές δύο κατακτήσεις, που δημιουργούν προηγούμενο: η καθιέρωση της εβδομαδιαίας αργίας, το 1925, και η σύνταξη, το 1927.
Στην Ελλάδα η καθιέρωση της Κυριακής ως αργίας των δημοσιογράφων έγινε από το καθεστώς Μεταξά, του οποίου η πολιτική απέναντι στον Τύπο κινήθηκε μεταξύ δύο άκρων: απόλυτος αυταρχισμός και παροχές. Αυστηρή λογοκρισία και έλεγχος αλλά και φορολογική ατέλεια του δημοσιογραφικού χάρτου, και αύξηση μισθών και Κυριακή αργία και συλλογικές συμβάσεις.
14 Δεκεμβρίου 1914
Στις 14 Δεκεμβρίου 1914 συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα της Εταιρείας Φίλων του Λαού 34 δημοσιογράφοι αθηναϊκών εφημερίδων και υπέγραψαν πρακτικό ιδρύσεως της Ενώσεως Συντακτών, επωνυμία που επικράτησε της αρχικώς προταθείσας επωνυμίας Δημοσιογραφική Ενωσις. Η γενεσιουργός αιτία της Ενώσεως εγγράφεται μάλλον στην παράδοση και στον μύθο παρά στην πραγματικότητα. Σύμφωνα λοιπόν με τον γενεσιουργό μύθο η Ενωσις ιδρύθηκε μετά την αγανάκτηση που προκάλεσε στους αθηναίους δημοσιογράφους ο θάνατος άπορου συναδέλφου τους, σε κάποιο δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου στο Μοναστηράκι, για την κηδεία και την ταφή του οποίου έγινε έρανος μεταξύ τους.
Πρακτικό ίδρυσης ΕΣΗΕΑ
Πρακτικό ίδρυσης ΕΣΗΕΑ
Σε καμία αξιόπιστη πηγή δεν εντοπίζεται και επομένως δεν μπορεί να επαληθευτεί αυτή ιστορία. Ως μύθος είναι όμως ωραίος, παρά τον βικτωριανό αναχρονισμό του, γιατί η αλληλεγγύη είναι ένα από τα συνεκτικά στοιχεία των ενώσεων. Για παράδειγμα η Natiolal Union of Journalists (Εθνική Ενωση Δημοσιογράφων) Βρετανίας και Ιρλανδίας, από τις μεγαλύτερες δημοσιογραφικές οργανώσεις στον κόσμο, ιδρύθηκε το 1907 και το 1910 καθιέρωσε το πρώτο ταμείο αλληλοβοηθείας (charity), που οι πόροι του στηρίζονταν στην εθελοντική προσφορά των μελών της με στόχο την συνδρομή σε χήρες, ορφανά και αναξιοπαθούντα εξαρτώμενα άτομα των οικογενειών των δημοσιογράφων. Στην Αθήνα, η ίδρυση της Ενώσεως Συντακτών συνοδεύτηκε ταυτόχρονα από την ίδρυση του Ταμείου Αλληβοηθείας, με διοικητική και οικονομική ανεξαρτησία από το επαγγελματικό σωματείο. Η Ενωσις και το Ταμείο αναγνωρίστηκαν από το Πρωτοδικείο και άρχισαν να λειτουργούν στις 13 Φεβρουαρίου 1915.
Το καθοριστικό κριτήριο για να γίνει ένας δημοσιογράφος μέλος της Ενώσεως είναι η επαγγελματική του σχέση με μία ημερήσια εφημερίδα της Αθήνας, σύμφωνα με το πρακτικό ίδρυσης. Δεν αρκεί η συνεργασία, αλλά η συμμετοχή στην αίθουσα σύνταξης, με την τακτική και ρυθμισμένη περιοδικότητα που επιβάλλει η ημερήσια έκδοση και επομένως ο λεγόμενος 24ωρος κύκλος των ειδήσεων. Εξυπακούεται ότι δημοσιογράφοι που εργάζονται σε εβδομαδιαίες ή δισεβδομαδιαίες εφημερίδες δεν μπορούν να γίνουν μέλη, αφού η συνθήκη του επαγγελματία συνδέεται αποκλειστικά με τον 24ωρο κύκλο.
Τα πρώτα μέλη
Μία βιογραφική επεξεργασία του πρακτικού ίδρυσης της Ενώσεως, όπου από τις 34 υπογραφές έχουμε αναγνωρίσει και ταυτίσει τις 30, μας δίνει ορισμένα χαρακτηριστικά του επαγγελματία δημοσιογράφου στις αρχές της δεκαετίας του 1910. Από όλους όσους υπογράφουν μόνο ένας κινείται στον υβριδικό χώρο μεταξύ του συγγραφέα και του δημοσιογράφου. Είναι ο Δημήτριος Χατζόπουλος, γνωστός και με το φιλολογικό ψευδώνυμό του Μποέμ, που μέχρι το 1914 είχε εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων. Όλοι οι άλλοι έχουν αμιγή ταυτότητα, είναι δημοσιογράφοι, που είτε έχουν «εκπαιδευτεί» μέσα στις ημερήσιες εφημερίδες της Αθήνας είτε μόλις αρχίζουν την δημοσιογραφική σταδιοδρομία τους σε αυτές, δηλαδή μέσα στον ειδησεογραφικό Τύπο μεγάλου κοινού. Με την εξαίρεση του Δημήτριου Χατζόπουλου, που όταν υπογράφει το πρακτικό, είναι 44 ετών, η πλειοψηφία των υπόλοιπων ιδρυτικών μελών είναι γύρω στα 30, αρκετοί κάτω από τα 30,όπως ο Βεκιαρέλλης (1887), ο Τσαμόπουλος (1888) και ο Δούζας (1888), ενώ δεν λείπουν και οι εικοσάχρονοι νεόφυτοι. Ο Γεώργιος Βεντήρης είναι 24 ετών, ο Αθανασιάσης Νόβας, ο Ηρακλής Αποστολίδης και ο Δημοσθένης Γενοβέλης, 21 ενώ ο Κωνσταντίνος Καραμούζης, που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο Κώστας Αθάνατος, μόλις 18.
Η έρευνα μας δίνει επίσης κάποια στοιχεία γεωγραφικής καταγωγής. Μεταξύ των 34, ο Δημήτριος Χατζόπουλος είχε γεννηθεί στο Αγρίνιο, ο Αντώνιος Παπαγιαννόπουλος στο Ναύπλιο, ο Θ. Συναδινός στην Τρίπολη, ο Μιχαήλ Ροδάς στο Αίγιο, ο Διονύσιος Κόκκινος στον Πύργο Ηλείας, ο Ηρακλής Αποστολίδης στον Πύργο της Βουλγαρίας, ο Γεώργιος Ασημάκης στο Ναύπλιο, ο Γ. Βεντήρης στην Αρτα, ο Ιωάννης Μύταλης στη Χρυσοβίτσα Ακαρνανίας, ο Κωνσταντίνος Καραμούζης στην Καλαμάτα, ο Δημοσθένης Γενοβέλης στο Αστρος Κυνουρίας, ο Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας στη Ναύπακτο, ο Ανδρέας Τσαμόπουλος στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Περεσιάδης στην Ακράτα Αχαϊας. Μια γεωγραφική πανσπερμία, που περιορίζεται κυρίως στην επικράτεια της λεγόμενης Παλιάς Ελλάδας. Αυτό είναι φυσικό, όχι μόνο γιατί η Αθήνα είναι ακόμη μια πρωτεύουσα υπό διαμόρφωση αλλά και γιατί είναι ο κατ’εξοχήν χώρος των εφημερίδων, εκεί όπου αποκτά υπόσταση η αγορά του Τύπου και οι εφημερίδες αναδεικνύονται σε μέσα κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής επιρροής, δηλαδή αυτό που στην βιβλιογραφία έχει ονομαστεί εφημεριδοκρατία.
Λογοτέχνες – Δημοσιογράφοι
To 1919 o Γεώργιος Ροϊλός (1867-1928) φιλοτεχνεί το έργο «Οι ποιηταί εν Παρνασσώ», ένα μεγάλο λάδι σε καμβά, διαστάσεων 130χ179, για τα γραφεία του φερώνυμου φιλολογικού συλλόγου. Ο τίτλος του έργου παραπέμπει βεβαίως στο
Διανοούμενοι συνεργάτες εφημερίδων. Από αριστερά Γ. Δροσίνης, Γ. Στρατήγης, Ιωάν. Πολέμης, Κ. Παλαμάς, Γ. Σουρής και Α. Προβελέγγιος. Έργο του  Γ. Ν. Ροϊλού με τίτλο «Οι ποιηταί». (Συλλογή του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός).
Διανοούμενοι συνεργάτες εφημερίδων. Από αριστερά Γ. Δροσίνης, Γ. Στρατήγης, Ιωάν. Πολέμης, Κ. Παλαμάς, Γ. Σουρής και Α. Προβελέγγιος. Έργο του Γ. Ν. Ροϊλού με τίτλο    «Οι ποιηταί». (Συλλογή του Φιλολογικού   Συλλόγου Παρνασσός).
φιλολογικό σύλλογο αλλά και στα νέα λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής, κυρίως τον παρνασσισμό, απ’όπου επηρεάζεται αυτή η νέα ποιητική γενιά, η λεγόμενη νέα αθηναϊκή σχολή, με την οποία κλείνει οριστικά το κεφάλαιο του ρομαντισμού. Στον πίνακα εικονίζονται ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Γεώργιος Στρατήγης, ο Ιωάννης Πολέμης, ο Κωστής Παλαμάς, ο Γεώργιος Σουρής και ο Αριστομένης Προβελέγγιος. Την χρονιά που φιλοτεχνείται το έργο η γενιά αυτή έχει βεβαίως καθιερωθεί, αλλά ο πίνακας του Ροϊλού την μνημειοποιεί, οδηγώντας την στην περιοχή της λειτουργίας των συμβόλων. Οι μορφές των ποιητών, πέρα από την όποια ρεαλιστική απεικόνιση, έχουν κυρίως στοχαστική ποιότητα ενώ ο όλος ο πίνακας λειτουργεί ως μία αισθητική εικόνα με μεγάλη γνωστική αξία επειδή υποβάλλει έναν τρόπο ανάγνωσης της εποχής, της λογοτεχνικής παραγωγής αλλά και της λογοτεχνικής εμπειρίας . Η λογοτεχνική ιστορία της γενιάς του 1880 είναι βέβαια γνωστή. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η γενιά αυτή βγήκε από τον κόσμο των εφημερίδων, με την έννοια ότι καθιερώθηκε και απέκτησε κοινωνική νομιμοποίηση μέσα από τις εφημερίδες.
Περίπου την ίδια εποχή ο Ροϊλός φιλοτεχνεί τα πορτρέτα αρκετών λογοτεχνών-δημοσιογράφων, που σήμερα συναποτελούν την πινακοθήκη πορτρέτων της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Πρόκειται για τα πορτρέτα του Σπύρου Μελά, του Γεωργίου Δροσίνη, του Διονυσίου Κόκκινου, του Μπάμπη Άννινου, του Λάμπρου Πορφύρα, του Ιωάννη Πολέμη, του Ανδρέα Καρκαβίτσα, του Γρηγόριου Ξενόπουλου, του Κωστή Παλαμά, του Γεωργίου Σουρή, του Παύλου Νιρβάνα, του Αριστομένη Προβελέγγιου, του Δημήτριου Καμπούρογλου και του Γεωργίου Στρατήγη. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο παραγγελιοδόχος αυτών των προσωπογραφιών.

Α. Καρκαβίτσας
Α. Καρκαβίτσας
Μπορεί να είναι η διοίκηση της Ενώσεως Συντακτών, στην κατοχή της οποίας βρίσκονται τώρα τα έργα. Εκείνο που έχει σημασία όμως είναι και πάλι η συμβολική διάσταση των πορτρέτων, η αναγνώριση του κοινωνικού κύρους ενός επαγγέλματος μέσα από την μνημειοποίηση εκπροσώπων του.
Οι περισσότεροι έχουν γεννηθεί στις δεκαετίες του 1850 και του 1860. Ο Προβελέγγιος το 1850, ο Αννινος και ο Καμπούρογλους το 1852, ο Σουρής το 1853, ο Παλαμάς και ο Δροσίνης το 1859, ο Στρατήγης το 1860, ο Πολέμης το 1862, ο Καρκαβίτσας και ο Νιρβάνας το 1866, ο Ξενόπουλος το 1867. Είναι οι γεννήτορες. Μπορεί με την εξαίρεση του Σπύρου Μελά και του Διονυσίου Κόκκινου, που βρίσκονται πιο κοντά στον δημοσιογράφο παρά στο συγγραφέα, όλα τα πρόσωπα της πινακοθήκης αυτής να έχουν κυρίως λογοτεχνική ταυτότητα, στην εποχή τους ήταν όμως εφημεριδογράφοι, πρόσωπα αξεδιάλυτα δεμένα με τον κόσμο των εφημερίδων.
Σπ. Μελάς
Σπ. Μελάς
Από την πινακοθήκη απουσιάζει βεβαίως ο νέος τύπος δημοσιογράφου, ο ρεπόρτερ, μολονότι ρεπόρτερ ήταν η πλειοψηφία των ιδρυτών του δημοσιογραφικού επαγγελματικού σωματείου. Μπορούμε να υποθέσουμε όμως ότι πάρα την αυτονόμηση του δημοσιογραφικού πεδίου η λογοτεχνία εξακολουθεί, στο τέλος της δεκαετίας του 1910, να παρέχει νομιμοποιητικά εχέγγυα. Μέσα από αυτήν ο δημοσιογράφος νέου τύπου εγγράφεται σε μια κειμενική παράδοση και σε αυτήν αναγνωρίζει τον εαυτό του.



_______________
* Το κείμενο αυτό στηρίζεται στο βιβλίο του Νίκου Μπακουνάκη «Δημοσιογράφος ή ρεπόρτερ, Η αφήγηση στις ελληνικές εφημερίδες, 19ος-20ός αιώνας», εκδόσεις Πόλις, 2014.
Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη

Εφημερίδα "Ελληνική Πολιτεία"

Εφημερίδα "Ελληνική Πολιτεία"

Ελληνική Πολιτεία

Το Διάταγμα για τον τρόπο εκλογής πληρεξουσίων, που θα συγκροτούσαν την Δ’ Εθνική Συνέλευση, τυπώθηκε από το τυπογραφείο του Ναυπλίου στις 4/3/1829.

«Γενική Εφημερίς της Ελλάδος»

«Γενική Εφημερίς της Ελλάδος»
http://www.et.gr/et/istorik-anadrom/fek_images2/efhmeris_genikh.jpg/view

«Γενική Εφημερίς της Ελλάδος»

Η «Γενική Εφημερίς της Ελλάδος» υπήρξε η πιο οργανωμένη και μακρόβια εφημερίδα της περιόδου του Αγώνα. Εκδόθηκε για επτά χρόνια (από το 1825 έως το 1832) και κυκλοφόρησαν 597 φύλλα (2.762 σελίδες).

Μουσείο Εφημερίδας 'Η Θεσσαλία'

Μουσείο Εφημερίδας 'Η Θεσσαλία'
Το Mουσείο λειτουργεί από το 1997 στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας http://www.diki.gr/museum/EL/city/chronos.asp?year=1898

Εφημερίδα 'Θεσσαλία'



Η εφημερίδα Θεσσαλία κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου 1898, την ημέρα ακριβώς της αποχώρησης από την πόλη των τουρκικών στρατευμάτων. Έκτοτε κυκλοφορεί αδιάλειπτα και είναι η μακροβιότερη επαρχιακή εφημερίδα. Αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες εφημερίδες της ελληνικής περιφέρειας, με πολλούς ανταποκριτές και συνεργάτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και με μεγάλη κυκλοφορία.
Το 1914 την έκδοση και διεύθυνση της Θεσσαλίας ανέλαβε ο δημοσιογράφος Τάκης Οικονομάκης, δημοτικιστής και πρωτεργάτης του εργατικού κινήματος, ο οποίος έδωσε στην εφημερίδα φιλελεύθερο προσανατολισμό. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η Θεσσαλία στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, καθώς με τα καυστικά άρθρα της εναντίον των Γερμανών εμψύχωνε την τοπική κοινωνία και εξόργιζε τις γερμανικές αρχές. Η στάση αυτή οδήγησε στην απόπειρα σύλληψης του Οικονομάκη το 1944, ο οποίος ωστόσο πέθανε από καρδιακή προσβολή, προτού πέσει στα χέρια των κατοχικών αρχών. Μετά το θάνατο του Οικονομάκη και στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου η εφημερίδα ακολούθησε ένα δεξιό προσανατολισμό, γεγονός που οδήγησε σε μεγάλη πτώση της κυκλοφορίας της. Την περίοδο 1953-1965, οι συντάκτες της ανέλαβαν την έκδοση και τη διαχείρισή της με αποτέλεσμα να αποκαταστήσουν και πάλι την κυκλοφορία της. Το 1990 την εφημερίδα αγόρασε ο βιομήχανος Κ. Λούλης, ο οποίος την πούλησε το 1996 σε όμιλο επιχειρηματιών.
"Βόλος, ένας αιώνας. Από την ένταξη στο ελληνικό κράτος (1881) έως τους σεισμούς (1955)", Εκδόσεις Βόλος, Βόλος 1999.
Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι..

Μουσείο Εφημερίδας 'Η Θεσσαλία'Το Μουσείο λειτουργεί από το 1997 στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας (Α' Βιομηχανική Περιοχή Βόλου). Δεσπόζουσα θέση στο χώρο του κατέχουν οι μηχανές που εξασφάλιζαν την παραγωγή της εφημερίδας από το 1898 έως το 1990.

Φύλλο της εφημερίδας Θεσσαλία, 1940.
Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου

Φύλλο της εφημερίδας Θεσσαλία, 1902.

Φύλλο της εφημερίδας Θεσσαλία, 1902.

η αρχαιότερη εφημερίδα

Εφημερίδες - Ραδιόφωνα κ.ά.

Εφημερίδες Athens News Η έκδοση στο Internet των Athens News. Η μοναδική ημερήσια ελληνική εφημερίδα που εκδίδεται στα Αγγλικά. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Ημερήσια νέα, άρθρα και αγγελίες από την Καθημερινή, μια αθηναϊκή ημερήσια εφημερίδα. TO BHMA OnLine Έκδοση στο Internet άλλης μιας αθηναϊκής εφημερίδας. E on-line (Ελευθεροτυπία) Η πρώτη ελληνική εφημερίδα στο Internet. ΤΑ ΝΕΑ Έκδοση στο Internet μιας από τις δημοφιλέστερες ελληνικές εφημερίδες. EXPRESS Η πρώτη ελληνική οικονομική εφημερίδα στο Internet. ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Άλλη μια οικονομική και επιχειρηματική εφημερίδα στο Internet. Στο αρχείο της ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗΣ μπορεί να βρεθεί ένα πλήθος οικονομικών και επιχειρηματικών πληροφοριών. New Europe Η "New Europe" είναι μια διεθνής οικονομική εφημερίδα με ειδήσεις από χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Περιλαμβάνει profiles πολλών ανερχόμενων αγορών και πληροφορίες σχετικά με το "New Europe Network." Νέοι Αγώνες Η έκδοση στο Internet μιας εφημερίδας των Ιωαννίνων. Παρέχει τοπικά νέα, αθλητικά, αγγελίες και τοπικές πληροφορίες. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Η ηλεκτρονική έκδοση της γνωστής πρωινής εφημερίδας. Υπηρεσίες Τύπου Συλλογή ημερήσιων νέων από το HRI Τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και την Κύπρο. Τα νέα παρέχονται από διάφορες υπηρεσίες τύπου. Παρέχεται από το Hellenic Resources Institute. Στις πηγές περιλαμβάνονται: COSMOS, Λόγος(Κύπρος), Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων Καθημερινά Ελληνικά νέα που παρέχονται από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων το Μακεδονικό Πρακτoρείο Ειδήσεων παρέχει πολιτικές, πολιτισμικές και οικονομικές ειδήσεις και πληροφορίες για γεγονότα στην Ελλάδα καθώς και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σε θέματα των Βαλκανίων, της Ανατολικής Ευρώπης και της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας. ΑΝΤΙ Η έκδοση στο Internet ενός γνωστού ελληνικού πολιτικού περιοδικού. Παρέχονται και Αγγλικές στήλες. FLASH 9.61 Ένας αθηναϊκός ραδιοφωνικός σταθμός, παρουσιάζει το "studio" του στο Internet. Ειδήσεις, πληροφορίες για το σταθμό και σχόλια από το προσωπικό του. Ράδιο Παλαμά Συνδεθείτε με τη Λάρισσα και ακούστε ελληνική μουσική και ειδήσεις. Μετάδοση με RealAudio από το Ράδιο Παλαμά, ένα ραδιοφωνικό σταθμό από τη Λάρισα. ΣΚΑΙ On Line Τα τελευταία νέα, ανανεώνονται ανά ώρα. Παρέχεται από το ΣΚΑΙ και τον Webads.

EΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
www.magikokouti.gr
www.kepeme.blogspot.com
http://www.yfos-magazine.gr
http://www.lexima.gr/lxm/read-863.html
http://www.in.gr
http://www.estiabookstore.gr/estia/HestiaBookStore_Main.asp
http://www.avgi.gr/nea-avgi/main_page.asp
http://lousios.blogspot.com
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Yfos/Yfos.html
http://find.in.gr/index.php?q=περιοδικο%20ΥΦΟΣ&u=www.philology.gr/magazines/yfos.html
http://find.in.gr/index.php?q=περιοδικο%20ΥΦΟΣ&u=www.in.gr/books/yfos/
http://arkadikovima.blogspot.com
http://arkadiko.blogspot.com
http://aivalis.blogspot.com

Αρχειοθήκη ιστολογίου