Μια ωραία ατμόσφαιρα
Το σημερινό μου άρθρο μπορεί και να μην αφορά κανέναν εκτός από μερικούς συναδέλφους μου, αλλά εγώ έτσι κι αλλιώς θα το δημοσιεύσω. Έχουμε κι εμείς οι γραφιάδες καρδιά, δεν γράφουμε μόνο για λόγους επαγγελματικούς.
Μπορεί πάλι να ενδιαφέρει όλο τον κόσμο, σαν το μικρό νύχι του λιονταριού που μας επιτρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα για ολόκληρο το άγριο ζώο. Αλλά προς στιγμήν είναι σαν να έχω απολέσει το κριτήριο για το τι ενδιαφέρει ποιον.
Στην αρχή της εβδομάδας, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, έλαβε χώρα στα γραφεία του ασφαλιστικού ταμείου των δημοσιογράφων κρίσιμη «γενική συνέλευση». Αλλά δεν επρόκειτο για γενική συνέλευση, στην πραγματικότητα ήταν ένα δημοψήφισμα: Μ’ ένα ΝΑΙ ή ένα μ’ ΟΧΙ κρίναμε ιδιαιτέρως πολύπλοκα ασφαλιστικά ζητήματα, χωρίς να μας παρέχεται η δυνατότητα οποιασδήποτε διαφοροποίησης ή βελτίωσης του πλαισίου. Αυτό το θεωρώ κατάντια.
Το χειρότερο είναι ότι το πλαίσιο αυτό δεν προσδιορίστηκε από συλλογική διαβούλευση, αλλά από ένα μακρύ πήγαιν’ έλα μεταξύ υπουργείου Εργασίας, εργοδοτών και συνδικαλιστικών κονκλαβίων, χωρίς τη συμμετοχή των συνδικαλιστικών μειοψηφιών, χωρίς δημοσιοποίηση των αναλογιστικών μελετών.
Κατάντια είναι το γεγονός ότι το σχέδιο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των εργοδοτών. Κι ακόμα μεγαλύτερη είναι πως οι εργοδότες παριστάνουν ότι το απορρίπτουν, προσπαθώντας μέχρι τέλους να αποσπάσουν ό,τι περισσότερο μπορούν από του φτωχού τ’ αρνί.
Κατάντια είναι ότι μεσούσης της ψηφοφορίας, Τετάρτη πρωί, η κυβέρνηση τροποποίησε επί τα χείρω το υποτίθεται συμφωνημένο σχέδιο πάνω στο οποίο γινόταν η ψηφοφορία, χαρίζοντας στους εργοδότες 12.000.000 αναδρομικά, χωρίς κάποια ανάλογη παραχώρηση προς τους εργαζομένους. Αυτό δεν λέγεται απλώς κατάντια, λέγεται ταξική μεροληψία.
Στο μεταξύ, η συνδικαλιστική αντιπολίτευση εκτόξευε καταγγελίες εναντίον της προτεινόμενης ρύθμισης. Κατάντια ήταν ότι το έκαναν χωρίς να υποβάλλουν κάποια ρεαλιστική πρόταση, επιτείνοντας τη σύγχυση και την ανημπόρια των ασφαλισμένων.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, πήγα από τη Δευτέρα και ψήφισα σ’ αυτή την ψευδεπίγραφη συνέλευση, σ’ αυτή την εκβιαστική ψηφοφορία. Κατάντια… Κι ακόμα μεγαλύτερη κατάντια είναι ότι ψήφισα ΝΑΙ. Όχι από φόβο, ούτε λαμβάνοντας υπόψη κάποιο μικροσυμφεροντάκι μου, αλλά ελλείψει αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης. Δεν ξέρω τι θα ψήφιζα αν είχα υπόψη μου την τελευταία (
κυβερνητική υπαναχώρηση. Ίσως να ψήφιζα πάλι ΝΑΙ. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
κυβερνητική υπαναχώρηση. Ίσως να ψήφιζα πάλι ΝΑΙ. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Κατάντια δεν είναι που θα υποβαθμιστούν όλες οι παροχές του ταμείου, με το ενδεχόμενο της κατάρρευσής του πάντα ανοιχτό. Δεν είναι κατάντια να μοιραστείς την υλική κατάντια όλων των άλλων εργαζομένων της χώρας. Κατάντια είναι να σε πηγαίνουν στην καταστροφή δεμένο χεροπόδαρα, κι από πάνω να σε βάζουν να προσυπογράψεις οικειοθελώς την καταδίκη σου, με αντάλλαγμα μια μικρή αναστολή.
Το χειρότερο απ’ όλα δεν το ‘χω ξεστομίσει ακόμα. Είχα την ευκαιρία όλο το προηγούμενο διάστημα να δηλώσω δημοσίως αυτά που γράφω τώρα. Δεν το έκανα – συνειδητά. Χρόνια τώρα παίρνω το ρίσκο να συμμετέχω στον δημόσιο διάλογο, συνήθως προτείνοντας λύσεις. Συνέβη μερικές φορές να μη δικαιωθώ, κι αυτό σε μια συγκεκριμένη περίσταση με ανάγκασε μετά σε μακρά δημόσια σιγή. Όχι γιατί μετάνιωσα, αλλά γιατί με έκαμπτε το βάρος της ευθύνης.
Αλλά αυτή τη φορά δεν αισθανόμουν πως είχα το δικαίωμα να επηρεάσω οποιονδήποτε, τελώντας ο ίδιος σε πλήρη αβεβαιότητα. Αυτό κι αν είναι κατάντια…
___________
Το αρχικό κείμενο, συντομευμένη εκδοχή του οποίου αποτελεί το άρθρο στη στήλη μου στο ΕΘΝΟΣ, 11.11.2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου