Περί Περιοδικών - Ιεραπόστολοι και έμποροι
Υπάρχουν δύο πολύ γενικές κατηγορίες «περιοδικέιρος»: οι ιεραπόστολοι και οι έμποροι. Οι ιεραπόστολοι είναι αυτοί που πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο και πως με τα περιοδικά τους θα μπορέσουν να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο. Εχουν βαθύ συναισθηματικό δέσιμο τόσο με τις εκδόσεις τους ταυτίζοντας την φιλοσοφία τους με τα προσωπικά τους πιστεύω. Γι αυτό το λόγο αγωνιούν διαρκώς για την επιβίωση και την συνολική τους πορεία. Είναι τα «μωρά» τους και ασχολούνται παθιασμένα με το μεγάλωμά τους. Είναι αυτοί που επιμένουν ότι τα περιοδικά θα εκδίδονται πάντοτε από τους δημοσιογράφους…
Οι έμποροι πάλι, μπορεί επίσης να αγαπούν πολύ τα περιοδικά τους όμως γι αυτούς οι εκδόσεις δεν είναι παρά μια ακόμη δουλειά, μια ακόμη επιχειρηματική δραστηριότητα. Γι αυτούς ο βασικός λόγος έκδοσης ενός περιοδικού είναι το κέρδος, για τους ίδιους και για τις επιχειρήσεις τους. Γι αυτούς η δημοσιογραφική ύλη είναι το «γέμισμα» του προϊόντος. Τα περιοδικά «βγαίνουν» από τους εμπορικούς διευθυντές και τους υπεύθυνους διαφήμισης.
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες οι έμποροι –και τα εμπορικά τους τμήματα- έχουν πάρει το πάνω χέρι. Οι παλιοί ιεραπόστολοι-εκδότες εφημερίδων και περιοδικών, είτε πέθαναν είτε αποσύρθηκαν είτε παραδόθηκαν, σχεδόν αμαχητί τους εμπόρους. Βλάχος (πατέρας και κόρη), Λαμπράκης (πατήρ), Βουδούρης, Θεοφανίδης, Πάνος Κόκκας, Τερζόπουλοι, Τεγόπουλος υπήρξαν πραγματικοί ιεραπόστολοι-εκδότες. Με όλα τα καλά και τα κακά τους. Μπορεί να έπαιξαν τρομερά και φοβερά παιχνίδια εξουσίας ουδέποτε όμως παράδωσαν τα «παιδιά» τους στις ανάγκες της κερδοσκοπίας. Όχι ότι δεν κέρδιζαν! Κέρδιζαν και μάλιστα πολύ, όσο κανείς από τους σημερινούς εκδότες-εμπόρους δεν μπορεί καν να φανταστεί. Κέρδιζαν όμως με θηριώδης κυκλοφορίες και όχι ξεπουλώντας κάθε γωνιά των εφημερίδων και των περιοδικών τους στους διαφημιστές.
Το χάσμα ανάμεσα σε ιεραπόστολους και έμπορους-εκδότες μπορεί φυσικά κάποιος να το δει σε όλο του το μεγαλείο στις ΗΠΑ. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω: το 2006 ο όμιλος Time έβγαλε στο σφυρί ούτε λίγο ούτε πολύ 18 τίτλους περιοδικών (ανάμεσά τους το Parenting, το Field & Stream και το Outdoor Life, άλλοτε «πρωταθλητές» πωλήσεων). Για το Time Inc. εκείνο που μέτρησε είναι πως το κόστος υπερέβαινε τα κέρδη. Ούτε τίτλοι ούτε ιστορία ούτε το πόσο αγαπητά στον κόσμο ήσαν αυτά τα περιοδικά είχε καμιά σημασία. Ούτε όμως και το «σινάφι» ασχολήθηκε ιδιαίτερα με αυτό το «ξεπούλημα». Από την άλλη πλευρά, φανταστείτε τον Hugh Hefner να πουλάει το PlayBoy και τον Jann Wenner να εκχωρεί το Rolling Stone. Δεν είναι μόνο ότι θα γινόταν πρώτη είδηση σε όλα τα μεγάλα κανάλια και σειρά άρθρων και αναλύσεων σε όλα τα μεγάλα έντυπα όλης της Γης. Και οι ίδιοι, είναι το πιθανότερο, πως αργά ή γρήγορα θα πέθαιναν από κατάθλιψη…
Ο Hefner και ο Wenner είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα ιεραπόστολων-εκδοτών. Ουσιαστικά όλη τους η ζωή ήταν αυτά τα περιοδικά. Ζουν γι αυτά και από αυτά. «Ο Hugh Hefner το μόνο που έχει κάνει στη ζωή του είναι ένα σπουδαίο περιοδικό» λέει ο Felix Dennis, εκδότης, μεταξύ άλλων, του MAXIM και του The Week για να συμπληρώσει: «την τελευταία φόρα που μέτρησα είχα υπολογίσει πως έχω ξεκινήσει πάνω από 50 περιοδικά εκ των οποίων μόνο 14 εξακολουθούν να κυκλοφορούν. Ο θάνατος και η χρεοκοπία μπορεί να έλθει και στις καλύτερες οικογένειες γι αυτό κι έχω μάθει να μη δένομαι συναισθηματικά με κανένα τίτλο και καμιά έκδοση. Υστερα είναι και το άλλο: δεν είμαι και κανένας φανατικός καταναλωτής των Media. Δεν βλέπω τηλεόραση, δεν πηγαίνω στον κινηματογράφο και για να σας πω και τη μαύρη αλήθεια δεν διαβάζω και περιοδικά, εκτός φυσικά από το The Week, τον Economist, το New Scientist, το Spectator και αραιά και που τον New Yorker. Τα δικά μου περιοδικά δεν είναι «παιδιά» μου, είναι η δουλειά μου».
*από τον ANemos http://naftilos.blogspot.com/2008/04/2.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου